بریده‌های کتاب محمدعلی صادقی

این فکر که در آینده زمان زیادی برای انجام کارها داریم بزرگترین افسانه، بزرگترین گرفتاری و بزرگترین زهر است.

علت اساسی قحطی، گرسنگی و بیداد در سطح شخصی، خشونت است. وقتی عقایدمان را با خشونت حفظ می‌کنیم، مهم نیست دلیل ما چقدر درست است، ما فقط خشونت بیشتری به زمین می‌افزاییم و بیداد و درد افزایش می‌یابد.

ما بارها لذت کوتاه اعتیاد را تجربه کرده‌ایم. بارها چنین کرده‌ایم و می‌دانیم چنگ زدن به این امید منبع فلاکتی است که لذتی کوتاه را به جهنمی طولانی بدل می‌کند.

رنج بخشی از زندگی است و نباید احساس کنیم رنج به این دلیل رخ داده که ما شخصاً مرتکب اشتباهی شده‌ایم. با این حال، در واقعیت زمانی که رنج می‌کشیم، فکر می‌کنیم چیزی نادرست است.

برای کسانی که چیزی می‌خواهند که دو دستی به آن بچسبند، زندگی حتی ناراحت کننده‌تر است. از این چشم انداز، خداباوری یک اعتیاد است. ما همه به امیدواری معتاد شده‌ایم، امید به اینکه شک‌ها و ابهاماتمان برطرف می‌شوند. این اعتیاد اثری دردناک بر جامعه دارد: جامعه‌ای که در آن افراد زیادی به زمین زیر پایشان معتادند جامعه‌ای چندان مهربان و دلسوز نیست.

می‌گویند وقتی می‌میریم، مرگ را به مثابه‌ی برخاستن از رؤیایی بسیار طولانی تجربه می‌کنیم.

همه‌ی عادات ما از همین لحظه نشأت می‌گیرند، یعنی لحظه‌ای که با حد و مرزمان مواجه می‌شویم و نمی‌توانیم تحملش کنیم. احساس می‌کنیم باید تلطیف یا تعدیلش کنیم، با چیزی پرش کنیم و به هر چیزی که خیال می‌کنیم درد را تسکین می‌دهد اعتیاد پیدا می‌کنیم.

این تصور که می‌توانیم لذتی پایدار بیابیم و از درد اجتناب کنیم، همان چیزی است که در آیین بودا سامسارا نامیده می‌شود، چرخه‌ی ناامیدی‌ای که به طور بی پایان می‌چرخد و موجب می‌شود به شدت رنج بکشیم.

فروپاشی‌ها نوعی آزمون و در عین حال، نوعی درمانند. ما گمان می‌کنیم نکته در گذراندن آزمون یا غلبه بر مشکل است، اما حقیقت این است که مسائل واقعاً حل نمی‌شوند. آنها جمع می‌شوند و فرو می‌پاشند. دقیقاً همین است. درمان نتیجه‌ی این است که به همه‌شان مجال ظهور بدهیم: مجالی برای ظهور اندوه, تسکین, فلاکت و شادی.

بنابراین در مواجهه‌ی بعدی با ترس، خود را خوش شانس بدانید. اینجاست که شهامت سر و کله‌اش پیدا می‌شود. ما معمولاً فکر می‌کنیم افراد شجاع هیچ ترسی ندارند. واقعیت این است که آنها با ترس رابطه‌ای صمیمانه دارند.

اینکه ما در زمان مواجهه با امر ناشناخته احساس ترس کنیم، مسئله‌ی هولناکی نیست. این بخشی از زنده بودن است، چیزی که همه در آن سهیمیم. ما به احتمال تنهایی، مرگ و نداشتن چیزی که به آن بچسبیم واکنش نشان می‌دهیم. ترس واکنشی طبیعی است که ما را به حقیقت نزدیک‌تر می‌کند.

نفس می‌کشید، سرما را از یاد برده بود، سنگینی آدم‌ها را از یاد برده بود، زندگی بی‌معنا و دشوار را، هراس پایدارِ زیستن و مردن را فراموش کرده بود.

اگر بد نباشیم، چطور بهتر شویم، از تمام چیزهایی که به من می‌آموختند این را خوب فهمیده بودم.

برای اینکه بتوانی از پس این زندگی دردناک برآیی، باید کارهای زیادی انجام دهی که نمی‌خواهی.

همیشه جنگ بوده و همیشه هم خواهد بود. انسان ذاتاً حیوانی جنگجو است، این را در خونش دارد.

شاید به دست نیاوردن چیزی که دنبالش هستیم باعث شود بتوانیم زیبایی چیزهایی را که داریم ببینیم. اگر به همه‌ی چیزهایی که می‌خواستیم می‌رسیدیم زندگی بی‌نمک می‌شد.

تمام داستان‌های عاشقانه داستان‌های سرخوردگی‌اند.