بریده‌های کتاب محمدرضا زاهدی

آدم برای اینکه بداند چیزی را دوست دارد یا نه، باید امتحانش کرده باشد.

« زندگی؟ » « می‌شناسمش. آن‌قدری که به‌اش بها داده‌اند نمی‌ارزد. » « این را که این همه آدم به آن دل بسته‌اند چه‌طور تفسیر می‌کنید؟ » « آن‌ها کسانی‌اند که در این دنیا دوستان و معشوق‌هایی دارند. من ندارم. »

من تا به حال نمرده‌ام. شاید معرکه باشد.

نباید احساساتی را که تجربه نکرده‌ایم پیش داوری کنیم.

پشیمانی از خطا، خطای بزرگ‌تری است.

آدم باید از وضعیتش ناراضی باشد تا تلاش کند.

هیچ‌چیز در دنیا مبهم‌تر از چهره‌ها یا به عبارتی بعضی چهره‌ها نیست؛ مجموعه‌ای از خطوط و نگاه‌هایی که ناگهان برای شما به تنها واقعیت و مهم‌ترین راز هستی تبدیل می‌شوند، طوری با اشتیاق تمام نگاهش می‌کنیم که انگار پیامی متعالی بر آن حک شده است.

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

بخشیده شدن حس خوبی داشت.

آسایش آشفتگی، ضرورت مستثنای زنده‌ماندن روی زمین.

بنظرم حمام بیشتر از اینکه پاک‌کننده بدن باشد، تازه‌کننده ذهن است.

من هیچ وقت خود عیدها را دوست نداشته‌ام. و برعکس همیشه عاشق حال و هوای شب عیدها بودم. بچه هم بودم عاشق شب جمعه‌ها بودم ولی از خود جمعه‌ها بیزار بودم. حالا هم هر سال حال و هوای شب عید من را می‌گیرد ولی از خود عیدها بیزارم. شب عیدها مثل این است که دروغ باشکوهی باورت می‌شود و با خود عید این دروغ لو می‌رود. انگار خوشبختی همیشه چیزی جز احساس آن بر لبه خوشبختی نیست.

اصلا یک چیز احمقانه‌ای توی عشق هست، و گرنه چرا عاشق‌معشوق‌‌ها تا یک حدی خنگ و کودن جلوه می‌کنند؟

آقا ما داریم عاشق زن‌مان می‌شویم.

آدم بالاخره به یک صندلی هم انس می‌گیرد.

هیچ به این فکر کرده‌ای که بشر هیچ‌وقت در هیچ فصلی از تاریخ این همه سرگرمی‌های مختلف نداشته و با این حال هیچ‌وقت هم این همه ملول و کسل نبوده؟

اون نمی‌خواد بیاد هما! آخه کجا بیاد؟ این‌ام شد دنیا؟ برای چی بیاد؟ هما تو بچه‌دار می‌شی، به خدا می‌شی! ولی بچه‌ت انقدر باهوشه که نمی‌خواد بیاد!

ما هم بدبختی بر گردن‌مان است هم شرمساری بدبختی‌های‌مان.

از خیلی وقت پیش معتقد شده بودم که قیمت آدم‌های ناکام بسته به این است که چه‌قدر دل‌خوش‌کنک‌هایی که به خودشان می‌دهند باور خودشان می‌شود.

یک وقتی به این نتیجه رسیده بودم فقط کسی را می‌شناسی که از آخر هفته‌اش خبر داشته باشی.