بریده‌های کتاب محمدرضا زاهدی

اگر برای دگرگون‌کردن کسی دست و پا بزنی به این معنی‌ست که دوستش نداری. البته، اگر تصمیم بگیرید که با کسی زندگی کنید، بهترین حالت این است که با یک شخص کاملا مشابه با خودتان چنین قراردادی را قبول کنید. پس باید کسی را پیدا کنی که نیاز به تغییر دادنش نداشته باشی. احتمال پیدا کردن چنین فردی در زندگی خیلی بیشتر از احتمال تغییر دادن آن فرد است. برعکس این قضیه هم صادق است یعنی اگر کسی شما را واقعا بخواهد دست به تغییر شخصیتتان نمی‌زند.

عشق واقعی یعنی پذیرفتن کسی بدون تلاش برای تغییر دادنش‌.

فقط حقیقت می‌تواند ما را آزاد کند.

یک مثال دیگر شما صبح از خواب بیدار میشوید و احساس خوشحالی میکنید. یکی دو ساعت جلوی آینه مینشینید و به خودتان میرسید بعد یکی از دوستان نزدیکتان رو به شما میکند و میگوید چه بلایی سرت آمده؟ واقعاً زشت شده ای به لباسی که پوشیدی نگاه کرده ای؟ خیلی مسخره به نظر می آیی. همین کافی است که در عرض چند ثانیه خود را در وسط جهنم .ببینی شاید دوستت این حرف را زده تا فقط به احساساتت لطمه بزند و البته موفق هم می.شود اگر حرفش را بپذیری تبدیل به یک قرارداد میشود و تو باید با تمام قدرت با آن مقابله کنی شکستن وردهایی به این شکل، سخت تر از آنی است که فکرش را میکنید و تنها راه از بین بردنشان تکیه کردن به حقیقت است. حقیقت مهمترین بخش پیمان اول است یک لبه شمشیر دروغ هایی هستند که جادوی سیاه را ایجاد میکنند و لبه دیگر حقایقی هستند که قدرت شکستن این جادوهای سیاه را دارند. فقط حقیقت میتواند ما را آزاد کند.

وقتی معصوم هستید که برای خود ارزش قائل باشید و مسئولیت تمام اعمالی را که انجام می دهید به عهده بگیرید. با این دیدگاه کلمۀ گناه از یک مفهوم مذهبی و معنای عام خودش فاصله میگیرد و دقیقاً از جایی شروع میشود که شما خودتان را نمی پذیرید. بدون خطا سخن گفتن به معنی استفاده از کلمات علیه خودتان نیست اگر من شما را در خیابان ببینم و احمق خطابتان کنم از کلامم علیه شما استفاده کرده ام ولی در واقع من به خودم آسیب زده ام چون شما با این حرف از من متنفر خواهید شد و نفرتی که به من بر می گردد به هیچ وجه برایم خوب نیست. بنابراین اگر من عصبانی شوم و حرفهایم را به عنوان سمی که از احساساتم ترشح میشود به سمت شما بفرستم در واقع از آن کلمات علیه خودم استفاده کرده ام. اگر من خودم را دوست داشته باشم آن عشق را در ارتباطاتی که با شما دارم هم ابراز خواهم کرد و در نتیجه باعث انعکاس عشق در روابط خواهد شد. اگر من تو را دوست داشته باشم، تو هم متقابلاً مرا دوست خواهی داشت. اگر من به توتوهین کنم، تو هم متقابلاً به من توهین خواهی کرد اگر نسبت به تو احترام قائل باشم تو هم به من احترام خواهی گذاشت و اگر در روابطی که با تو دارم خودخواهانه رفتار کنم تو نیز نسبت به من خودخواه خواهی بود.

دیدن با چشم‌های بسته راحت‌تر است چون می‌توانی هر آن چیزی که دیگران می‌بینند را با تعبیر دیگری ببینی...

درست است، من خدا هستم ولی هر کدام از شما هم خدا هستید. همه ما یکسان هستیم، همه ما تصویری از آن نور هستیم.

میدیدم که این مردان آینده درین کلاسها و امتحانها آنقدر خواهند ترسید و مغزها و اعصابشان را آنقدر بوحشت خواهند انداخت که وقتی دیپلمه بشوند یا لیسانسه اصلا آدم نوع جدیدی خواهند شد. آدمی انباشته از وحشت ! انبانی از ترس و دلهره. آدم وقتی معلم است متوجه این چیزها نیست. چون طرف مخاصم است. باید مدیر بود یعنی کنار گود ایستاد و به این صف بندی هر روزه و هر ماهۀ معلم و شاگرد چشم دوخت تا دریافت که يك ورقه دیپلم یا لیسانس یعنی چه ! یعنی تصدیق باینکه صاحب این ورقه دوازده سال یا پانزده سال تمام و سالی چهار بار یا ده بار در فشار ترس قرار گرفته و قدرت محرکش ترس است و ترس است و ترس !

تا سر و کارت با الف ب است بپا قیاس نکنی خودخوری میاره

همین‌طور به دل کار زدن خطاست.

بعضی وقت‌ها آدم یه حرفی میزنه، بعد می‌مونه توش.

اهمیت بیش از اندازه کار را بدتر می‌کند.

سکوت یکباره در بین عوام قطع ارتباط است و در اهل یقین ابتدای وصل.

بخت چرخشی نیست. شانس شامل احتمالات نمی‌شود. اقبال در نمی‌زند، وارد می‌شود، هجوم می‌‌آورد. فقط کافی است در مسیرش باشی، در طریق. و نکته آخر که اهل وصول بر آن تأکید دارند: در معرض؛ که در معرض بخت‌ماندن اهم بر گذر است.

و شوق اعظم اقبال است.

پیشه جدید من رهایی است. بخت را باید رها کرد و تا رها نشود بازگشتی نخواهد بود.

این سلوکی است که پیشه کرده‌ام: نه تنفر و نه دل بستن؛ رها.

تماشای آدم‌ها را دوست دارم. هر چه تفاوتمان بیشتر باشد بیشتر دوست دارم. دوست دارم بگردم و موضوع مشترکی پیدا کنم برای دوستی. همیشه هم پیدا می‌شود. کافی است آدم دلش بخواهد کسی را با همه تفاوت‌هایش دوست داشته باشد. کافی است ذره‌بین را نگذاشت روی تفاوت‌ها و بزرگش نکرد.