بریده‌ کتاب‌های محمدرضا زاهدی

تنهایی هیچ‌وقت اون‌قدر که به‌‌نظر می‌آد راحت نیست.

زندگی با دیگران تنهایی رو کم نمی‌کنه، زیاد می‌کنه.

همه‌چیز زن‌ها مردیه که دوستش دارن.

دوستی زن‌ها دوره‌ایه. بیشتر هم تو دوره‌ی دانشجویی. بعد قطع میشه. تا حالا دو تا زن رو دیدی که ده بیست سال با هم دوست باشن؟

زن‌ها اگه به درد رفاقت می‌خوردن، با خودشون رفاقت می‌کردن.

گاهی وقت‌ها مرگ زودهنگام، سیاستمداران را رستگار می‌کند. خوش به حال سیاستمدارانی که مرگ به آنها مجال خشک‌شدن سلول‌های خاکستری‌شان را نمی‌دهد و از تولد یک دیکتاتور جلوگیری می‌کند.

واقعی‌ترین مدرسه، زندگی‌ست.

تصور شهر‌ها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است.

هیچ‌وقت نمی‌شود از کسی که زیر پایش محکم نیست، بخواهی بماند. بماند که چه؟ اما خطرناک این است که نمی‌داند برود که چه؟ بی‌هدف «رفتن» گاهی خطرناک‌تر از بی‌هدف «ماندن» است، اگر بی‌هدف بمانی دست‌کم پلی را پشت سر خراب نکرده‌ای.

از من می‌پرسد تو چقدر شبیه دوران قبل از کرونای خودت هستی؟ می‌گویم که آسان‌گیر‌تر شده‌ام و به این نتیجه رسیده‌ام که هیچ فرصتی را برای لذت بردن مشروع از زندگی نباید از دست بدهم. خودش هم به نوعی به چنین نتیجه‌ای رسیده است و معتقد است که چابک‌تر شده. فکر می‌کند باید تا جهان تمام نشده، کاری بکند؛ کار بزرگی که معلوم نیست چه خواهد بود.

او می‌گوید که مصری‌ها بعد از حمله اعراب زبانشان را از دست دادند و به جهان عرب‌زبانان پیوستند، اما این اتفاق برای ایرانی‌ها نیفتاد. او هم معتقد است که یک دلیل کاملا مشخص وجود دارد: ایرانی‌ها فردوسی داشتند اما مصری‌ها نه!

به کمند سر زلف تو، گرفتار شدم شُهره‌ی‌ شهر، به هر کوچه و بازار شدم گر برانی‌ ز درم از در دیگر آیم گر بُرون رانْدِیَم از خانه، ز دیوار شدم مستیِ‌ علم و عمل، رخت ببست از سر من تا که از ساغر لبریز تو هُشیار شدم پیشِ من، هیچ به از لذّت بیماری‌ نیست تا ز بیماری‌ چشمان تو بیمار شدم نشود بر سر کوی‌ تو بیابم راهی‌ از دم پیر، در این راه مددکار شدم دامن از آنچه که انباشته‌‌ام برچیدم تا که خجلت‌زده در خدمت خمّار شدم

گاهی علم توحید هم حجاب است.

عُمری گذشت و راه نبُردم به کوی دوست‏ ‏‏مجلس تمام گشت و ندیدیم روی دوست‏ ‏‏گلشن مُعطّر است سراپا ز بویِ یار‏ ‏گشتیم هر کُجا نشنیدیم بوی دوست‏ ‏‏هر جا که می روی ز رُخ یار روشن است‏ خفّاش وار راه نبُردیم سوی دوست‏ ‏‏می‌خوارگانِ دل‌شده ساغر گرفته اند‏ ما را نَمی نصیب نشد از سبوی دوست‏ ‏‏گوش من و تو وصف رُخ یار نشنود‏ ور نه جهٰان ندارد جُز گفتگوی دوست‏ ‏‏با عاقلان بگو که رُخ یار ظاهر است‏ کاوش بس است این همه در جُستجوی دوست‏ ‏‏ساقی ز دست یار به ما باده می دهد‏ ‏‏برگیر می تو نیز ز دستِ نکویِ دوست‏

بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل و قال است من و درس عشق ای دل! که تمام وجد و حال است ز مراحم الهی، نتوان برید امید مشنو حدیث زاهد، که شنیدنش وبال است طمع وصال گفتی که به کیش ما حرام است تو بگو که خون عاشق، به کدام دین حلال است؟ به جواب دردمندان، بگشا لب ای شکرخا! به کرشمه کن حواله، که جواب صد سوال است

زندگی در اینجا یعنی گندزدن به سه چهارم عمر با انتظار کشیدن.

« للقلم و البندقیة فهوة واحدة » قلم و تفنگ هر دو یک لوله دارند

دیکنز در رمان دوست مشترک‌مان می‌گوید: «کسی که سواد خواندن داشته باشد هیچ وقت مانند کسی که سواد ندارد به کتاب نگاه نمی‌کند، حتی اگر آن کتاب بسته و روی قفسه باشد.»