بریده‌های کتاب محمدرضا زاهدی

تمام هستی در مسیر حق حرکت می‌کند و این انسان است که می‌تواند با انتخاب مسیری ناحق، منحرف شود. «وَ الَّذِینَ کَفَرُوا عَمّٰا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ»

هیچ سری به خودش، به تن خودش نگاه نمی‌کنه. همیشه به رفیقش، به تن رفیقش، نگاه می‌کنه. این اول لوطی‌گریه.

هتل صبحانه ندارد و این اتفاقا خوب است. صبحانه‌های هتل‌ها هیچ‌وقت چیزی از شهر به تو نشان نمی‌دهند و همه‌جای دنیا تقریبا شبیه هم‌اند.

درونی‌ترین اسرار انسان در چشم‌هایش خوانده می‌شود.

عجیب است که تا چه اندازه می‌توانیم درباره دیگران اشتباه کنیم.

ازش پرسیدم:«خب چرا نمیری به مادرت بگی میخوای موزیسین شی؟» گفت:«چون دلم نمیخواد موزیسین شم. تو می‌ری دانشگاه که کارگردان شی؟» سرم را تکان دادم، یعنی نه. من می‌رفتم دانشگاه، چون این تنها چیزی بود که می‌توانست در تهران نگهم دارد: ماندن در تهران با اعمال شاقه.

اگر ثروت‌مند به دنیا آمده بودم، شاید قدرت پول کمکم می‌کرد آرام یا لااقل گیج شوم؛ علاوه بر این، می‌توانستم استعدادی هنری مثلا در زمینه شعر یا موسیقی در خود کشف کنم، اما همه‌چیز از من گرفته شده بود و من فقط پسر بیچاره مبل‌ساز ساده‌ای بودم که آینده‌ای جز زندگی‌ای یکنواخت نداشت؛ کسی که اسیر زشتی صورت و شغل حقیر خود بود.

اغلب نوشته‌های ادبی ناشیانه‌ای بودند که از صفحاتشان ملالی تمام‌نشدنی می‌بارید.

و خداوند را آیه‌ای است، که نازل شد به آغوش پیامبر: حاء. سين. نون. ذِکرُ رَحمَتِ رَبّكَ عَبدَهُ مُجتَبیٰ...