بریده‌های کتاب مصطفی جعفری

تويى كه مى‌توان بر تو تكيه كرد و مى‌توان با تكيه‌ى بر تو با دشمن‌هاى بزرگ درگير شد و موسى صفت، در برابر فرعون قدرت ايستاد و ابراهيم‌وار، در برابر آتش نمرود و يوسف گونه، در برابر زيبايى زن‌ها و عيسى‌منش، در برابر تجمل‌ها و بدعت‌ها و محمد كردار، در برابر تمامى آنچه كه جز توست و براى غير توست.

ما ضرورتى ندارد كه در خودمان چيزى بيافرينيم، بلكه كافى است آنچه را كه داريم جهت بدهيم و رهبرى كنيم...

واى بر من و به رسواييم. در صفحه‌ى هستى، در اين لوح منظم، من با دست نعمت‌ها، نقش گناهانم را كشيدم.

از محروميت‌ها، نه بخل و فقر و ظلم او را، كه بى‌ظرفيتى و محدوديت خود را كشف كن.

آنها كه از خدا عدول كرده‌اند و از اين نور گذشته‌اند، ديگر ارزش ثابتى نخواهند داشت و جز خودمحورى، تكيه‌گاهى نخواهند داشت. با اين خودخواهى سخن از انسان دوستى و حقوق انسان‌ها بيش از يك دروغ و فريب نيست. كَذَبَ العادِلُونَ بِاللّهِ و ضَلُّوا ضَلالاً بَعيداً وَ خَسِرُوا خُسْراناً مُبيناً؛

ما اين دنيا را عشرتكده حساب مى‌كنيم و منزل خويش مى‌شناسيم و اين است كه رنج‌ها را نمى‌فهميم. ما داده‌ها را ملاك افتخار مى‌دانيم و اين است كه با داشتن‌ها سرخوشيم و با از دست دادن‌ها سربزيريم.

با اطعام و احسانم درس تجمل و نمايش داشتم و خلق را به اين طرف كشاندم. با سخنم و با زيباييم و با علم و با ثروتم آنها را در خويش نگه داشتم و از حق جدا كردم. پ.ن: چه سفره‌های اطعام و چه مباحثات علمی که اینگونه بودند و صاحب برکتی نشدند. فقط انرژی‌ها را گرفتند و با نداشتن حاصل، ناامیدی‌ها را خلق کردند...

تو گفته‌اى سؤال كنيم تا بدهى، با اين كه مى‌توانستى بدون سؤال بدهى. تو مسألت ما را مى‌خواهى تا در اين مسألت آمادگى پيدا كنيم و با اين خواستن با تو پيوند بخوريم و به سوى تو بياييم.

اگر بدانم هر چه جز او مرا حركت داده و هر چه جز او مرا خوشحال كرده و يا رنج داده خسارت من و زيان من و ذنب من و گناه من است، آن موقع ديگر تمام گناه‌ها را، غيبت و تهمت و زنا و لواط، حساب نمى‌كنم...

«تو كه بار خدا را به دوش گرفته‌اى، جز با پاى او و عبوديت او نمى‌توانى حركت كنى.» پ.ن ۱: در مورد اطاعت و عبودیت سخن بسیار رفته اما کمتر کسی توانسته مبانی مستحکم و مبین آن را به خوبی توضیح دهد. توضیحی که هم عقل را بر تارک وجود آدمی باقی گذارد و هم احساس را سیراب کند؛ و این توضیح، چیزی است که در آثار مرحوم صفایی خودنمایی می‌کند. پ.ن ۲: برخی می‌گویند این حرف‌های شیخ علی صفایی بیشتر به شعار و بازار گرمی می‌ماند و در دین ریشه ندارد. خطاب به آنها روایت قدسی را که مستند و منبع این حرف است را یادآوری می‌کنم: «عبدی اطعنی حتی اجعلک مثلی...»

اسلام جز با پاى خودش به مقصد نخواهد رسيد و نه تنها هدف بلكه راه هم بايد راه خودش باشد.

پیشنهاد امان به علی اکبرت نیز اگر نه بیشتر، به همین اندازه ابلهانه بود. کور خوانده بود دشمن و در جهل مرکب دست و پا می‌زد.  قلب را از سینه جدا ساختن، چشم و بینایی را دوتا دیدن، و نور را از خورشید، مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است!

مثل این بود که پیوسته، با سیری یکنواخت از سراشیبی فرو می‌لغزم و گمان ‌می‌کردم که به سوی قله صعود می‌کنم. و به راستی همینطور بود. در انظار مردم، در راه اعتبار و عزت بالا می‌رفتم و زندگی با همان شتاب از زیر پایم می‌گذشت و از من دور می‌شد؛ تا امروز که مرگ بر درم می‌کوبد...

می‌توان همه چیز را از انسان گرفت مگر یک چیز: آزادی انسان در انتخاب رفتارش در هر شرایط و نیز انتخاب راه خود.