بریده‌های کتاب زهرا مرادیان

عاشق که دل‌سپرده باشد ، با پا میرود. وقتی سرسپرده شد ، جان بر کف میگیرد و میرود!

«چقدر زندگی در وجودش وجود داشت.»

نگاهش کردم. چقدر راست می‌گفت و نمی دانست که من سال‌هاست، ایستاده مُرده ام و خوب می‌دانم، چند سالی که از کهنه شدن نفس هایت بگذرد، تازه میفهمی در بودن یا نبودنت، واژه ای به نام انگیزه هیچ نقشی ندارد.

وقتی در بوران مصیبت های دنیا تبدیل به آدم برفی شوی، دیگر زمستان برایت حکم شومینه را دارد.

مردن فقط دفن شدن در خاک نیست، همین که چیزی برای از دست دادن نداشته باشی، یعنی مُرده ای.

کسی که گریه می‌کنه به آرامشی هرچند نامحسوس دست می‌یابد. اما کسی که بغض، گلویش را می‌فشرد و اشک در پشت پلک‌هایش لمبر می‌خورد و اجازه گریستن به خود نمی‌دهد بیشتر در خودش میشکند و مچاله میشود. حال اگر همو بخواهد تسلی بخش دیگران هم باشد، دشواری اش صد چندان میشود. خمیده‌ای که بخواهد خیمه‌ای را سرپا نگه دارد. نگاه می‌دارد اما به قیمت شکستنِ خود.

هر وقفه و مهلتی که در سرعت دیوانه‌وار روزهای شلوغ ایجاد شود، می تواند توازن و تعادل را به یک زندگی آشفته بازگرداند.

از کتاب‌ها یاد گرفتم که خاطراتم را حفظ کنم و به همه لحظه‌های زیبا و آدم‌های زندگی ام برای زمانی که برای گذر از دوران سختی ها به آن خاطرات نیاز دارم محکم بچسبم. یاد گرفتم به خودم اجازه بخشیدن بدهم، هم بخشیدن خودم و هم آدم‌های اطرافم.

«زندگی گرانبها و شکننده است.»

اینکه در پیشامدهای زندگی فقط بدترین‌ها را نبینند، بلکه بهترین‌ها را ببینند، انعطاف پذیری در برابر ناامیدی.

اندوه، شکستِ خشونت‌بار منطق است و منطق قدرت مقابله با آن را ندارد.

«بخشیدن شکل والایی از پذیرش است، پذیرش اینکه زندگی عادلانه نیست!»