بریده‌های کتاب مرتضی

هرچه دقیق‌تر که توانستم در خود نگریستم تا سپیده دمید. و دیدم که تنها «خسی» است و به «میقات» آمده است و نه «کسی» و به «میعاد»ی.

و دیدم که سفر، وسیله‌ی دیگری است برای خود را شناختن. این که «خود» را در آزمایشگاه اقلیم‌های مختلف به ابزار واقعه‌ها و برخوردها و آدم‌ها سنجیدن و حدودش را به دست آوردن که چه تنگ است و چه حقیر است و چه پوچ و هیچ.

اگر در جهان توطئه‌ای ظهور کند سرکردهٔ آن کسی جز یکی از وفادارترین خدمتگزاران ما نخواهد بود. (پروتکل پانزدهم دانشوران صهیون)

اسلامی که به عدالت نرسد، کفری است که لباس توحید به تن کرده است.

تا چشم می‌دید، مرگ بود که سایهٔ خود را همه‌جا گسترانده و شربت تلخ خود را جرعه‌جرعه به کام سپاهیان می‌ریخت....

عمرو آهی کشید و گفت: «گذشت زمان آدمی را تغییر نمی‌دهد، فقط حقیقت او را آشکار می‌کند.»

«آن‌گاه که باید درکنار امامت می‌بودی و نبودی، چه تفاوت می‌‌کند که کجا و به چه‌ کار مشغول باشی؟ در محراب عبادت یا بزم عیش و نوش، چه تفاوت دارد؟»

واقعیت آنی است که حاکم و رایج است امّا حقیقت آنی است که باید باشد و نیست. ارزش انسان‌ها به تلاشی است که برای هویدا ساختن حقیقت‌ها می‌کنند، نه پذیرفتن واقعیت‌ها.

با گوش خود می‌شنید که در بازار علی را کافری میخوانند که می‌خواهد اسلام را نابود کند و مردم را به جاهلیّت بازگرداند. کودکانی را مشاهده می‌کرد که در آرزوی جنگ با علی با یکدیگر مسابقه میگذارند و صف‌های منظم سپاهیانی که در شهر برای تهییج مردم رژه می‌رفتند و علیه عراقیان شعار میدادند.

سراسر وجود علی، تاریخ و سیرت علی، خلق و خوی علی، رنگ و بوی علی، سخن و گفت و گوی علی درس است و سرمشق است و تعلیم است و رهبری است.