بریده‌های کتاب Mohammad kahvaee

اگه اگه بگذاری احساس گناه کنترلت را به دست بگیرد، این احساس لعنتی هرگز رهایت نخواهد کرد.

«پس عشق حماقت است، نه؟ هیچ وقت به نتیجه نمی‌رسد؟» «چرا، به نتیجه می‌رسد. اما باید برایش جنگید...» «چطوری؟» «یکم جنگید. هر روز یکم. باید شهامتش را داشته باشیم که خودمان باشیم و تصمیم بگیریم که خوش...»

اما همین است دیگر، زندگی از هر چیزی نیرومند تر است. وانگهی، مگر ما کی هستیم که این همه برای خودمان اهمیت قائل می‌شویم؟ تقلبی کنیم و فریاد می‌زنیم، که چی؟ برای چی؟ که چی بشود؟

تازه فهمیده بودم خوشبخت که باشی، زندگی چه حال و هوایی دارد.

"حق خطا کردن" اصطلاح کوچکی است، عبارتی کوتاه، اما چه کسی این حق را به ما می‌دهد؟ چه کسی غیر از خود ما؟

درست وقتی فکر می‌کنیم جای پایمان محکم است، تازه افتادیم توی تله.

تا دم مرگ خود را گناهکار بی‌امیدی می‌شمرد.

در درمانگاه شنایدر بیماری بود بسیار بدبخت. به قدری بدبخت، که نظیرش مشکل پیدا می‌شود. او را به شنایدر سپرده بودند که جنونش معالجه شود ولی من گمان می‌کنم او دیوانه نبود بلکه فقط بیش از اندازه رنج کشیده بود و بیماری‌اش همین بود.

بر شیطان لعنت که عادت از آدم چه موجودی می‌تواند بسازد!

انسان اینطور است که دوست می‌دارد فقط دردها و رنج‌ها را ببیند، نه خوشی‌ها و خوشبختی‌ هایش را، ولی اگر بتواند ارزش‌ها را به درستی بسنجد و در نظر بگیرد، قبول خواهد کرد که در همه جا خوشبختی وجود دارد، برای هر کس خوشبختی و سعادت است و می‌تواند آن را چون هدیه‌ای بپذیرد.

بشر موجودی است سرگردان و گمگشته.

زود تسلیم نشو , ولی دو دستی هم نچسب !

اول زندگی که خردسالیم, برای حفظ بقایمان به دیگران احتیاج داریم. درست است؟ آخر زندگی هم, وقتی مثل من شدی , برای حفظ بقایمان به دیگران احتیاج داریم. درست است؟ و بقیه حرفش را زمزمه وار و زیر لبی ادامه داد: و حالا یک راز: بین این دو مرحله هم به دیگران احتیاج داریم.

پذیرای امواج عشق باشیم، ما فکر می‌کنیم استحقاق و ظرفیت عشق را نداریم. فکر می‌کنیم اگر اجازه دهیم عشق در ما نفوذ کند، خیلی حساس و مهربان خواهیم شد. ولی خردمندی به نام لوین چه خوب این مطلب را گفته که:« عشق تنها عمل عقلانی منطقی است.»

بپذیر، هم آنچه قادر به انجام دادنش هستی، هم آنچه قادر نیستی انجام دهی. گذشته را همانگونه که گذشته بپذیر؛ بی‌آنکه بکوشی آن را نفی کنی, بی آنکه خواهان خلاصی و فرار از آن باشی. بیاموز که خود و دیگران را ببخشی؛ تصور نکن که دیر شده..

جاناتان مرغ دریایی ، یک روز میفهمی بی مسئولیتی عاقبت خوشی ندارد. زندگی ناشناخته و ناشناختنی است، و ما چیزی از آن نمی‌دانیم جز این که به دنیا آمده ایم تا شکم‌مان را سیر بکنیم ، و تا جایی که برای‌مان امکان داره زنده بمانیم.

یک مرغ دریایی بی نوا و بال بسته ی ناتوانی.

در دنیا هیچ کاری سخت تر از صداقت و صمیمیت نیست ،هیچ کاری هم آسان تر از تملغ و چاپلوسی. در صداقت و صمیمیت ، حتی اگر یک درصد دروغ و تزویر باشد، فوری نغمه یِ ناسازش بلند میشود و کار را به رسوایی میکشاند. برعکس ، اگر همه ی حرف ها تا نقطه ی آخرش دروغ و تزویر باشد، مثل نغمه ی گوش‌نواز به دل می نشیند و لذت می بخشد.

متواری بودن کار آسانی نیست، آدم را به نکبت می اندازد. تو بیشتر از هرچیز به زندگی احتیاج داری ، به یک جای معین، به هوای مناسب.

من همه ی اینها را درک میکنم. هرچه بیشتر عرق میخورم ، بیشتر درک میکنم. اصلا برای همین است که عرق میخورم، یعنی با عرق خوردن میخواهم دلسوزی و ترحم دیگران را جلب کنم. دنبال کیف و خوشی نیستم، دنبال درد و دریغم. عرق میخورم که عذاب بکشم، آقا، که بیشتر عذاب بکشم!