بریده‌های کتاب محمد ابراهیمی

به صف می‌رفتیم که صف‌شدن را / به سالیان / تومان آموخته بودی: / هر سپیده‌دمان در صفِ تیرباران‌شدگان / به نیم‌شبان در صفِ زندانیان / به نیمروز در صفِ طویلِ ملاقات‌کنندگان / به شامگاهان در صفِ خواربار / و هرگاه و بی‌گاه در صفِ نفت. / و اینک صف در صف / برابرِ تو بودیم ای مردمی‌شکن!

پیری، در پیاده‌رو می‌گریست و / آینده / دست در دستِ پدر / یا بر سینۀ مادر / همراه می‌آمد.

چون مُهره‌ای نشسته به بازوی آسمان، / خورشیدِ سرخ فام...

در آتشِ بی‌شعلۀ هجران چه شررهاست / جان‌سوخته داند که نگنجد به کلامی

و آنگاه، / کار سترگ را / باور به خویش و پاکیِ پندار نیست بس.

اینان به خامُشی / آیا نه هیمه‌های مددکار آتش‌اند؟

دستت چو تیغِ خدعه فرود آرَد / -حتی به راهِ داد- / هشدار! / عاقبت، / آن تیغ را به قلبِ تو می‌کارد!

ای بادبادکِ دور! در بادها رها شو / دستی که نخ به پایت می‌بست رفته دیگر

به باغبان بسپارید بگذرد از من / مباد حاصل یک عمرِ باغ، عاق شود

بی‌عطرِ تنت سخت پریشانم و ای کاش / می‌شد کمی از حجرۀ عطار خریدت

خزان وزیده و تاراج کرده مزرعه را / قسم به جیبِ تهی‌تان خزانه‌های عزیز!

نشان دهید خدا را نشانه‌های عزیز!

از چشمۀ خشکیدۀ اشکم چه بگویم؟ / از وسعتِ اندوهِ دو نارنجِ چلانده

شب‌ها به چه جان‌کندنی از نیمه گذشتند / تقویم، سراسر شبِ یلدا شده بی‌تو

نگاهی بی‌تفاوت می‌کنم، هرگز نمی‌فهمی / تماشایت بریده دستِ زن‌های درونم را

و من / تنهاتر از گذشته / به راهم ادامه می‌دهم

وقتی / از خانه بیرون می‌زنم / صداهای بلند / به پچ‌پچی گنگ / رنگ می‌بازد / و صدای عصایم / بلند و بلندتر می‌شود

وقتی از خانه بیرون می‌زنم / زن‌های کوچه / سر بر می‌گردانند / و / زیر لب / خدا را عمیق شکر می‌کنند

برگرد / به روزگار نان خانگی / به سبزی‌های باغچۀ مادربزرگ / به روزگار دیوارهای کوتاه کاه‌گلی / و فانوس‌های روشن

کودکانت / فراموش کرده‌اند / کوچه‌های کاه‌گلی را / تپّه‌های اطراف را / حالا دیگر / مدرن شده‌اند