بریده‌های کتاب محمد مبین کریمی

رهبری خطبه را خواندند. از عروس خانم پرسیدند : « آیا به بنده وکالت میدهید شمارا به عقد آقای فلان در آورم؟ در جواب گفت («اگر قول میدهید در آخرت شفیعم باشید،بله به شما وکالت میدهم.» رهبری فرمودند: چرا من باید شفیع شما باشم؟ به قاسم سلیمانی اشاره کردند و ادامه دادند:«مقام حاج قاسم سلیمانی نزد خدا از من بالاتر و بیشتر است ایشان شهید زنده است. خوش شفیع ما می شود!

ممکن است انسان معصیت کارِ بدون تکبر ، نجات یابد و نابود نشود.

دیگران با تشویق ها و تحقیر های فراوان امکان تفکر و تهذیب نفس را از انسان می گیرند.

حسادت یک عیب فراگیر است، تا جایی که هیچکس نباید احتمال وجود آن را در خود انکار کند.

روایت داریم که مومن انتقاد پذیر است و هیچ گاه با اطمینان از خود دفاع نمی کند.

امام صادق (ع): «محبوب ترین دوست من کسی است که عیب های من را به من هدیه بدهد»

خلاصه اینکه اگر شری در لایه های پنهان روح انسان مخفی باشد، روزی برملا خواهد شد.

شنیده اید کسی را سراغ نخود سیاه بفرستند؟ خدا اورا سرگرم عیوب دیگران کرده تا عیوب خود را نبیند که آدم شود!

امیرالمومنین (ع): در کودنی آدمی همین بس که عیب های دیگران را ببیند و عیب های خود را نبیند.

یکی از محاسن با خبر بودنِ انسان از بدی های خود، این است که به‌خاطر آن بدی در او تواضع ایجاد می‌شود.

شرط عقل: حتی اگر عیبی در ما نیست ، ولو موقتاً آن را بپذیریم.

ما هیچ وقت شمارا فراموش نمی‌کنیم و همواره از حال شما آگاهیم.

یکی از این دو قصر از آنِ حسن (ع) و دیگری از آنِ حسین (ع) است.

صدای بابا از گوشی آمد که با فین فین می گفت:((بیخود که به ایشون نمی گفتن رَحمةٌ لِلعالَمین!))

پرهایش را باز کرد و درحالی که به سمت تایماز پرواز می‌کرد گفت: «همه اش که نباید ترسید. راه که بیفتیم ، ترسمان میریزد.»

قوش با دیدن بچه هایی که دور حوض بازی می‌کردند ترسید. اما چاهی گفت اینجا(حرم امام رضا(ع)) دلیلی برای ترس وجود ندارد.

همه اش کار ترسه! ترس... ترس... ترس ... بدترین دشمنی که تو دنیا وجود داره.

- تازه من دیگر فقط یک سحاب نیستم ، صحاب هم شده ام. - فرفره ابروهایش را درهم کرد و گفت:«مگر این دو چه فرقی باهم دارند؟» -سحاب یعنی ابر و صحاب یعنی کسی که همنشین و یار امام است.

کجاوه امام به راه افتاد و همه فکر کردند سخنشان تمام شده است. امّا امام سر مبارکش را دوباره از کجاوه بیرون آورد و فرمود: «اما آن شروطی دارد و من یکی از شرط های آن هستم.»

ابو مسلم قلم و کاغذی را از شال کمرش بیرون آورد و گفت «سخاب!گمانم دیگر وقتش رسیده است. این را بگیر و اولین کتابت حدیثت را آغاز کن.»