بریده‌ کتاب‌های Mobina

«من همون چیزی هستم که تو ساختی و حق با توعه: از این کار لذت بردم.بیشتر از هر کار دیگه‌ای که در زندگی کرده‌ام ازش لذت بردم.»

چقدر شبیه من وتو اَند آن دو قطار غمگین که در مسیر پرتگاه برای هم دست تکان می‌دهند..

«اینجا کودکان از بدو پیدایش مرگ را می‌آموزند.»

«قبل از تو عکاسان بزرگی آمدند و از زخم‌ها تصویرهای بس زیبا برداشتند..» «اما من در جستجوی زیبایی نیستم.من در جستجوی بازآفرینی احساسی هستم که با نگاه به جای زخم به انسان دست می‌دهد."هربار که به جای زخم می‌نگریم،خواهی نخواهی به دردش می‌اندیشیم"»

عقربه های ساعت مثل همیشه جلو می‌رفتند و ساعت تیک‌تاک می‌کرد؛اما برای من ساعت واقعی-همان‌که در دیواره‌ی قلبم جاسازی شده بود-دقیقا آن زمان از حرکت ایستاد. تقریبا سی سال از آن دوران گذشته...

در مقابل "سکوت" و "نیستی" که به سلاح سخت سنگین می‌مانند،"امید" سایه‌ای رنگ پریده است.

یافتن کلمات از اعماق سکوت؛مثل کسی که تنها با بدنی برهنه در اعماق دریا فرو می‌رود و مروارید جمع می‌کند.

اگر می‌دانستی موقعی که به من اجازه داد پیشانی‌اش را ببوسم..چه‌قدر زیبا بود؟ زنده بود...این اولین بار بود...که کسی را می‌بوسیدم.....پیشانی او را بوسیدم و او مثل یک مرده زیبا بود!...

عشق ما روی زمین بسیار غمگین است.باید آن را به آسمان ببریم...

مهم نیست چی‌میگی،مهم اینه که چه جوری بگی-چون همیشه شخصیت آدمه که برنده‌ست!