بریده‌های کتاب mahsa kia

#آنیما تشخص ظرفیت یک #مرد در زمینه برقراری ارتباط با خود درونی‌اش، با قلمرو درونی روانی خودش، و با ضمیر ناخوداگاه خودش به شمار می‌آید. نکته جالب این است که آنیما مرد را از ارتباطات انسانی دور می‌کند. وقتی تکامل روانی ما به سطح معینی می‌رسد، بین ارتباط داشتن ما با دنیای انسانی و شخصی‌مان برخورد مرگباری پیش می‌آید_ و این برخورد، محک و آزمون آگاهی ماست.

آی زندگانی تورا هیچ حالیم نشد. از کجا آمدم؟ کجا می‌روم؟ کجا هستم؟ کجا بودم؟ چی بودم؟ چی هستم؟ آی زندگانی! همیشه پیش چشمم در حجاب بوده‌ای.

بزرگترین حُسن زن همین است که می‌تواند مرد را به شوق درآورد، و بزرگترین عیب زن این است که می‌تواند مرد را به بیزاری بکشاند؛ زن است دیگر!

یک حس غریب او را بر آتش میداشت؛ گرفتار در وسوسه‌ای جانکاه!

که او لب ناگشوده خود فریاد بود...

گیج و غریب چندان بود که خبر از خود نداشت. آنچه در او میگذشت، حتی به صراحت نمیتوانست دریابد. جوهر آشفتگی بر تمام عصب و پیوندهایش چیره شده بود. هیچ نمی‌دانست و هیچ نمی‌فهمید. یگانه حس روشن او احساس خفگی بود، خفگی و دود؛ دودی غلیظ در بیابان گم روح! تیرگی روانش را انباشته بود و هیچ نمی‌دید. :)

دیدگاهی که وینیکات برای توصیف علائم کودکان استفاده کرد، خجالتی بودن، شب ادراری، بی‌قراری و اگزما دیگر مشکلات فیزیولوژیک محسوب نمی‌شدند. این علائم راه‌حل‌های هوشمندانه و قابل درکی برای حل تعارضات هیجانی به حساب می‌آمدند. وقنی علائم در انتقال پیام‌ها ناکارآمد می‌شوند و نمی‌توانند از رشد کودک محافظت کنند، بخشی از بیماری می‌شوند و به شکل عادتی انعطاف ناپذیر در می‌آیند‌.

برای یک مرد، بازگرداندن آنیما به کلیسای جامع به این معناست که چیزی را در سطح ایگویی خود قربانی کند. بابد از زندگی کردن نفس خود از طریق فرافکندن آن به بک زن دست بردارد. به این معنا است که بار را از دوش یک شخص بیرونی بردارد و آن را در یک مکان قدرتمند درونی که برای همین کار ساخته شده قرار دهد. گاهی رویاها وقتی به سراغ ما می‌آیند که باید با "مرگ ایگو" روبه‌رو شویم_یعنی نوع زندگی جاری خود را قربانی کنیم_تا ترس‌ها و توقعات برنیاوردنی خود را که باعث دلتنگی ما می‌شوند جبران کنیم.

+ مرد، بی زن ناقص است. _ پس چرا زن نمیگیری تو؟ + برای اینکه میترسم زن بِشکَندم.

عشق به آدمی چه بهانه ناچیزی می‌طلبد.

لیبیدو در پی ارضای نیازهای مهم است و نخستین ابژه‌های برگزیده‌اش افرادی‌اند که در این فرآیند سهیم‌اند. در کل فرایند رشد بشر به طور کلی نیز _همچون رشد افراد_ عشق عاملی تمدن‌ساز است، در این معنی که تحولی از خودخواهی به دگرخواهی ایجاد می‌کند.

دین حتی اگر خود را دین عشق بنامد، باید نسبت به کسانی که به آن تعلق ندارند سخت‌گیر و نامهربان باشد؛ اساساََ هر دینی به همین شیوه برای آنانی که در برمی‌گیردشان دین عشق است؛ در حالی که خشونت و عدن مدارا نسبت به کسانی که به آن تعلق ندارند، جزک طبیعت هر دینی است.

اول باید در خودت قرار بگیری. اول باید دل به او بدهی. بعد از آن توجه کنی. بعد از آن روزنه‌ای به دیدار جمالش بجویی. اما من؛ نه قرار دارم، نه دل دارم، نه توجه دارم. من از هم پاشیده‌ام... خدایا! پاره پاره‌های مرا جمع کن. خدای من! پاره پاره‌های روح مرا جمع کن.

به طلب قدرت است که آدمیزاد، گرگِ آدمیزاد می‌شود.

ملت را نباید متکی بر هیجان و جنجال بار آورد. اساس فکر مردم باید تغییر کند رفیق. تا چنین کاری انجام نشود، مردم ماده خام هستند که برای مدتی به هر شکلی میشود درشان آورد. مثل خمیرند. هرکسی، هر دستی، هر قدرتی میتواند شکل دلخواه خودش را از آنها بسازد؛ اما برای اینکه مردم بتوانند خودشان خود را به هرشکلی که میخواهند بسازند، باید خودشان صاحب فکر بشوند.

گرفتار در تار پندارهای گزنده بود که راه به جایی نمی‌برد و نمیدانست چگونه باید، چگونه خواهد توانست روح خود را برهاند. تاامروز خود را در چنین تنگنایی نیافته بود.

که بروز درد خود گونه‌ای رهایی‌ست...

جنگ و عشق از کدام گونه سرشتی می‌تواند بزاید؟ بر کدام گونه سرشتی میتواند ببارد؟ مگر نه اینکه جنگ بی سازش از جان پر ایمان تا ایمان کور برمی‌خیزد؟ و نه اینکه عشق همه آدمی را می‌طلبد؟

ربط دو انسان گاه نمی‌تواند نیمه‌کاره ادامه یابد؛ این سوی یا آن‌سوی..

و نمیتوانست جلوی یورش عطوفت خود را بگیرد.