بریده‌های کتاب مرآت

«سلامُ عَلی القَصیده الَتی ضَلّت قافیتها مِن بَعدک‌...» سلام بر قصیده‌ای که قافیه‌اش پس از تو گم شد...

او نمی‌آمد که به خود چیزی اضافی کند؛ او می‌آمد که هر آنچه در وجودش اضافی است، به دستانِ سلطان کربلا، از سریرت هستی‌اش ساقط کند. نه یک سال و دو سال، که نزدیک سی سال بود که می‌آمد و می‌رفت و ریشه‌های جنون در وجودش آرام آرام تنیده و تناور می‌شدند. از این جنس مردم کم پیدا می‌شد که در پی اسقاط اضافات ادراکاتشان در رسیدن به توحید باشند.

بی‌ابتلائات، روزگار دنیایی انسان بدون توجه عمیق به حقیقت هستی، ناپخته و بی‌ثمر سپری خواهد شد. خداوند، خود، مربی بود و دست قدرت و اقتدار او مرا از خویش منسلخ و به سمت توحید می‌کشاند.

«ان الله لا یحب کل مختال فخور» خداوند انسان خیال پرداز و پرتبختر را دوست نمی‌دارد. این خیال پردازی شاید همان توجه به «من» غیراصیل و پنداریِ انسان باشد که آن را حقیقت خویش در نظر می‌گیرد.

من از خداوند خواسته بودم که دفن شدن در کنار مضجع او را روزی من گرداند، اما هرگاه با خودم فکر می‌کردم که ما گرفتار نفت و خمیر نان هستیم، است فکر را فراموش می‌کردم. تا اینکه بعد‌ها فهمیدم در درگاه الهی چیزی گم و خواسته‌ای رد نمی‌شود، اما ممکن است زمان آن هنوز نرسیده باشد.

تا کی آلاخون والاخون؟ تا کی ندانی چه آینده‌ای در انتظارت است؟ آن قدری که غوره شراب شود صبر کردم! پس تا کی؟

و کل محبة لا ترجع الی محبته فلیس بشیء [بلکه هر محبتی که بازگشت به محبت خدا نکند ارزشی ندارد]

مهم، در مسیر بودن و ملتزم بودن به جویندگی و بندگی در طریقِ حقیقت بود؛ زیرا خداوند سالکی را به درگاه فنا راه می‌دهد که مؤدب و ملبس به لباس توکل و واگذاری تمام امور به حقیقت هستی باشد.

قدمِ اول ارتباط روحانی، ورود به عالمی است که آن فرد در آن تنفس می‌کرده، هم سنخ شدن با او و فهم گزاره‌های جهانی که او در آن می‌اندیشیده است.

سیدعلی، خودت را در اراده‌ی مولایت رها کن. تو طلب نکن و بگذار او برای تو بخواهد. هر آنچه او بخواهد، همان بهترین مشیّت و تقدیر برای توست‌. قلب امام علیه‌السلام آشیانه‌ی مشیت الهی است، به آن اعتماد کن.

به آدم‌هایی فکر کردم که می‌شناختم؛ آدم‌هایی که اکثر ساعات بیداری‌شان را برای خودشان دلسوزی می‌کنند. چقدر خوب بود که همه‌ی ما زمان مشخصی از روز را برای خود دلسوزی کنیم و اشک بریزیم و بعد، بقیه‌ی روز به زندگی‌مان برسیم. اگر موری با آن بیماری سختش توانسته چنین کاری بکند...