بریده‌های کتاب معصومه سعادت

خیلی واضح و بدیهی است: قدم به کتابخانه گذاشتن درست به این می‌ماند که به آغوش مامانتان برگشته باشید... بله، کتابخانه، مثل مامان، بوسه‌ای جادویی تحویلتان می‌دهد و همه‌ی درد و غم‌هایتان محو می‌شود.

راستش، جناب وزیر، شما این جوانک‌ها را سرگرم نگه می‌دارید، چون ازشان می‌ترسید. سر و صدا، دائم سر و صدا، اما سکوت کتاب هرگز، هرگز. باید واکنش نشان داد، باید کاری کرد، عزیزانم، وزیر دارد گولتان می‌زند. او خودش خیلی خوب می‌داند که کسی که با سروصداهای موسیقی و فیلم سرگرم است، انقلاب به راه نمی‌اندازد، بلکه کسی انقلاب می‌کند که در سکوت سرگرم خواندن کتاب‌های مورد علاقه‌اش است.

تا حالا هیچ‌وقت فکر نکرده‌اید که جامعه‌ای که دیگر درگیر جنگ و بیماری همه‌گیر و انقلاب نیست چه تولیدات ادبی‌ای می‌تواند داشته باشد؟ الان خودم خدمتتان عرض می‌کنم: داستان‌های تخیلی احمقانه درباره‌ی دختران مهربان و پسرهای شجاع عاشق‌پیشه که ناخواسته همدیگر را رنج می‌دهند و وقتشان را به اشک ریختن و عذرخواهی کردن می‌گذرانند.

جنگ اینجوری است دیگر: همیشه پسرها در جنگ کشته می‌شوند، نه پدرهایشان که جنگ را به راه انداخته‌اند.