بریده‌های کتاب maryam

چُنین گفت موبَد که مردن به نام به از زنده، دشمن بدو شادکام اگر من شوم کشته بر دست اوی نگردد سیه، روزِ چون آبِ جوی چو گودرز و هفتاد پورِ گزین همه پهلوانانِ با آفرین نباشد بدایران، تنِ من مباد چُنین دارم از موبَدِ پاک یاد که چون برکنند از چمن بیخِ سرو سزد گر گیا را نبوید تَذَروْ

به گیتی بِهْ از راستی پیشه نیست بِهْ از راستی هیچ اندیشه نیست

جهان را چُنین است ساز و نِهاد برآرد ز خاک و دِهدْشان به باد

یکی تنگ صُندوق از این بهر ماست درختی که تریاک او زهر ماست بکشتیم و دادیم آبش به رنج بیاویختیم از برش تاج و گنج چو بَرشُد به خورشید و شد سایه‌دار به خاک اندر آمد سرِ مایه‌دار

مکُش مورکی را که روزی کَش است که او نیز جان دارد و جان خَوش است

چو فرزند را باشد آیین و فر گرامی به دل بر، چه ماده چه نر

فریدونِ فرخ فرشته نبود ز مشک و ز عنبر سرشته نبود به داد و دهش یافت آن نیکُوی تو داد و دهش کن، فریدون تُوی

قضیه این نیست که آدم چه کاری می‌کنه، قضیه اینه که اکثریت مردم چه‌جوری به کارش نگاه می‌کنند.

خداوند آدمیزاد رو آفریده که کار کنه، نه اینکه بشینه فکر کنه. چون که مغز آدمیزاد عین ماشین می مونه، زیاد نمیشه باش ور رفت.

کلمات، حتی با همون مطلبی هم که می‌خوان بگن، جور در نمی‌آن.