چُنین گفت موبَد که مردن به نام به از زنده، دشمن بدو شادکام اگر من شوم کشته بر دست اوی نگردد سیه، روزِ چون آبِ جوی چو گودرز و هفتاد پورِ گزین همه پهلوانانِ با آفرین نباشد بدایران، تنِ من مباد چُنین دارم از موبَدِ پاک یاد که چون برکنند از چمن بیخِ سرو سزد گر گیا را نبوید تَذَروْ

به گیتی بِهْ از راستی پیشه نیست بِهْ از راستی هیچ اندیشه نیست

جهان را چُنین است ساز و نِهاد برآرد ز خاک و دِهدْشان به باد

یکی تنگ صُندوق از این بهر ماست درختی که تریاک او زهر ماست بکشتیم و دادیم آبش به رنج بیاویختیم از برش تاج و گنج چو بَرشُد به خورشید و شد سایه‌دار به خاک اندر آمد سرِ مایه‌دار

مکُش مورکی را که روزی کَش است که او نیز جان دارد و جان خَوش است