بریده‌های کتاب ماریا

تنها جواب ما به غم و رنج ،زندگی کردن است.

امیلی دیکنسون می‌نویسد : (هیچ کشتی ، مانند کتاب نمی‌تواند ما را به سرزمین‌های دوردست ببرد).

مسیر من با کتاب‌ها فرش شده بود.

مادر؛درواقع بخشش ، شکل والایی از پذیرفتن است . قبول اینکه زندگی ، هرگز عادلانه نیست.

شاید سرنوشت در پس این جنگل غمگین و مه‌گرفته و در انتهای این جاده‌ی بی‌پایان، در شهری پر از نور انتظارت را می‌کشد... .

-من ترسیده‌ام + نه تو نترسیده‌ای. تو داری عزاداری می‌کنی‌.هیچ کس به شما انسان ها نمی‌گوید که حس غم و ترس، همزاد و همسان هستند. -ما عزادار چه هستیم؟ +زمان

به عقیده‌ی مینا اگر چیزی به نام قدیس در دنیا وجود داشت ، مادرش یکی از آنها بود.