بریده‌های کتاب مآلیس.

شکسپیر می‌گوید: 《می‌دانیم چه هستیم اما نمی‌دانیم چه خواهیم شد.》

ولی بلامی می‌دانست اندوه همین است. نمی‌شد از آدم دیگری انتظار داشت که در عذابت با تو شریک شود. باید درد را تنهایی تحمل می‌کردی.

چشمانش را بست و تصور کرد چه حسی دارد. آزادی از دست همه‌کس و همه‌چیز، حتی از گذشته‌اش. شاید حتی از خاطراتی که تمام عمر دست از سرش بر‌نداشته بودند.

آدم‌های خوب هم ممکنه اشتباه کنن.

به درد اهمیتی نمی‌داد. هر احساسی بهتر از این اندوه و غم بود.

می‌دانست فکرش احمقانه است. باران فقط آب بود و چیزی به نام شروع تازه وجود نداشت. راز همین بود؛ باید تا ابد بارِ آن را به دوش می‌کشیدی و بهایش اهمیتی نداشت.

چیزهایی بودند که آدم هیچ‌وقت نمی‌توانست فراموش کند.

هیچ دارویی قدرت ترمیم دلی شکسته را نداشت.

خم شد و یک مشت دیگر آب برداشت. اگر می‌خواست آن را توصیف کند، می‌گفت طعمش ترکیبی از زمین و آسمان است و بعد هرکس را که به او می‌خندید. با مشت می‌زد.

دیگر نمی‌خواست از قانونِ دیگران پیروی کند. حالش از نبرد برای بقا به هم می‌خورد.

بلامی نمی‌دانست انسان‌های باستان چرا اصلا زحمت مصرف مواد مخدر را به خودشان می‌دادند. چه معنی داشت آشغال در رگت تزریق کنی، وقتی قدم زدن در جنگل همان تاثیر را داشت؟

همه‌ی ما کارهایی انجام دادیم که بهشون افتخار نمی‌کنیم.

ولی این زیباترین‌ها هستن که می‌تونن بیشتر از همه به تو آسیب برسونن.

همان‌طور که از سنین پایین فهمیده بود، اگر کسی می‌خواست کاری انجام شود، خودش باید انجامش می‌داد.

خاطراتش از دیوارهای هر سلولی سنگین‌تر بود.

برای کلارک چیزی به نام انزوا معنا نداشت. همه‌جا صداهایی می‌شنید. از گوشه و کنار سلول تاریکش، صدایش می‌زدند. سکوت میان تپش‌های قلبش را پر می‌کردند. از ژرف‌ترین پستو‌های ذهنش فریاد می‌کشیدند. دلش مرگ نمی‌خواست ولی اگر این تنها راه ساکت کردن آن صداها بود، آماده بود بمیرد.

انیشتین می‌گوید:《نمی‌دانم در جنگ جهانی سوم با چه سلاحی می‌جنگیم اما می‌دانم در جنگ جهانی چهارم با سنگ و چماق به جان هم خواهیم افتاد.》

وقتی زندگی پر از مشکل‌های جورواجور می‌شود، صمیمیت خاصی بین جغد‌ها شکل می‌گیرد، از آن دوستی‌هایی که همراه خود یکدلی می‌آورد و روح را گرم می‌کند.

اگر قدر چیزی را نمی‌دانستی، باید جبرانش می‌کردی.

به نظر سورن دست‌به‌کار شدن همیشه بهترین علاج حس اندوه بود.