بریده‌های کتاب محمدصدرا

و چون خوی رعیّت تابع خوی پادشاه باشد که «النّاس علی دین ملوکهم»، پس هرگاه که پادشاه میل طاعت و عبادت کند، رعیّت نیز بدان کار راغب و مایل شوند و برکات عبادت رعایا نیز به روزگار دولت او واصل شود.

ببخش ای پسر کادمی‌زاده صید / به احسان توان کرد وحشی به قید عدو را به الطافْ گردن ببند / که نتوان بریدن به تیغ آن کمند چو دشمن کرم بیند و لطف و جود / نیاید ازو هیچ بد در وجود

فراز چهارم از نیایش هشتم: و (به تو پناه می‌بریم از) آنکه به ستم‌پیشه‌ای، یاوری کنیم یا ستم‌زده‌ای را به حال خود واگذاریم یا آنچه حقّ ما نیست، بخواهیم یا دربارهٔ دانش، بی‌دانایی، سخن سر کنیم.

مرحوم شیخ جعفر شوشتری درباره توسل به امام حسین(ع) می‌فرماید: «در حسین(ع) برای وسیله‌ی تقرّب به خدا بودن، ویژگی‌ای دیدم که او، به سبب آن ویژگی است که این‌گونه توصیف شده است: دری از درهای بهشت، کشتی نجات و چراغ هدایت. پیامبر(ص) و ائمّه(ع) همگی درهای بهشت‌اند، امّا درِ حسین(ع) گشوده‌تر است، همگی کشتی نجات‌اند، امّا کشتی حسین(ع) در میان امواج توفان‌های شدید، پرشتاب‌تر، و پهلو گرفتنش در ساحل‌های نجات، آسان‌تر است؛ همگی چراغ هدایت‌اند؛ امّا پرتو گرفتن از نور حسین(ع) بیشتر و وسیع‌تر است؛ همگی پناهگاه‌های مستحکم‌اند، امّا راه رسیدن به پناهگاه حسین(ع) هموارتر و آسان‌تر است.»

بالاترین نوع انگیزش درونی وقتی است که عادتی به بخشی از هویت شما تبدیل می‌شود. این که بگویم من آدمی هستم که فلان چیز را «می‌خواهد»، یک چیز است و این که بگویم من چنین آدمی «هستم»، چیز کاملا متفاوتی است.

در روان‌شناسی چیزی هست به نام «اثر گفتنْ باور کردن است». به‌لطفِ ناهمخوانی شناختی، وقتی چیزی را به دیگران می‌گویید، احتمال اینکه خودتان هم آن را باور کنید بالا می‌رود.