بریده‌ کتاب‌های محیا اصفهانی

فراموش کردن هنر نیست ، هنر در رها کردن است. و وقتی همه چیز از دست رفته باشد، می‌توانی به غنای فقدان برسی

شاید حساب کردن روی امور نامنتظره دقیقاً همان عمل متناقضی باشد که زندگی بیش از هر چیز از ما می‌طلبد.

دانشمند ناشناخته را به شناخته تبدیل می‌کند و مثل ماهیگیران آن را با قلاب بالا می‌کشد اما هنرمند تو را به دل آن دریای تاریک می‌برد.

در چنین جاهایی است که متوجه می‌شوی «خود» فقط با ارجاع به باقی جهان وجود دارد؛ بدون کوه‌ها، خورشید، آسمان و انسان‌ها و موجودات دیگر، هیچ «تو»یی در میان نیست و «آن چیز ثابت، جهان است، تو خودت منوط و مشروطی، جزئی از محیط خویش».

آقا‌جلالی گفت: «زمین می‌خوایید چی‌کار، اینجاتون باید تمرین کنه.» وقتی می‌گفت اینجا، معلوم نبود سرش را نشان می‌داد یا قلبش را، یعنی یه‌جوری نشان داد که می‌توانست منظورش هردوجا باشد و از همان شب، مربی‌شان شد.

تیم باید باور می‌کرد هر کدام از اعضاء به یک اندازه ارزش دارد. فرقی بین عبد و بهرام نیست و هر کدام نباشند تیم لنگ است، حالا اگر عبد نباشد لنگ‌تر است.

علی ابن حسین بیمار بود و از بیماری ناتوان. به آواز ضعیف گفت «اینان بر ما گریه می‌کنند، پس ما را که کشت؟»

«بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله»

بار دوم، دست بر آن نهاد و روی و محاسن را بدان آغشته کرد و گفت:« جد خویش، رسول خدا، را چنین خضاب شده دیدار کنم.»

«چون چشم خدا می‌بیند، آن‌چه بر من آمد سهل باشد.»

حسین جانب خیمه کرد و گفت:« یا سکینه! یا فاطمه! یا زینب! یا امکلثوم! علیکن منی سلام.»

چون حسین او را بر کنار فرات برزمین‌افتاده دید، بگریست. گفت « اکنون پشت من شکست و چاره‌ام کم شد.» ... وقتی عباس رفت و کشته شد، لشکری باقی نمانده بود.

حسین گفت:« جامه‌ای برای من بجویید که کسی رغبت نکند _ تا مرا برهنه نسازد.»

گفت:« به خدا سوگند، به عم تو سخت گران آید که تو او را بخوانی و اجابت تو نکند یا اجابت او تو را سودی ندهد. امروز کینه‌جوی بسیار است و یاور اندک.»

به خدا سوگند، دیدم بیش از دویست مرد را پیش کرده بود، اما آنها بر وی احاطه کردند و او را کشتند. سر او را در دست چند تن مردم دیدم: هر یک می‌گفت:« من او را کشتن،» تا نزد عمر سعد آمدند. او گفت:« مخاصمه نکنید که یک نفر او را نکشت.»

گفت:« این سر که با توست سر پدر من است. می‌دهی تا به خاک بسپارم!» گفت: ای پسرک، امیر راضی نمی‌شود و من می‌خواهم به کشتن آن مرا پاداش نیکو دهد.»

عمر سعد عروة ابن قیس احمسی را سوی حسین فرستاد و گفت:« نزد او رو و بپرس برای چه اینجا آمدی و چه خواهی؟» و عروه از آن کسان بود که نامه نوشته بود: شرم داشت از رفتن. پس ابن سعد از دیگررؤسای لشکر همین خواست: آنها نیز نامه نوشته بودند و همه تن زدند و کراهت نمودند.