بریده‌های کتاب joiboy

هیچ چیز مقدر نشده. شما آدم ها همیشه... چه در مصیبت چه در خوشی... فکر می‌کنید کارها برای‌تان مقدر شده. قسمت و سرنوشت، یک قصه‌ی ساختگی است. خدایان چیزی برای بشر انتخاب نمی‌کنند، خودتان مختارید.

«شجاع بودن آسونه... اینکه بفهمی کی نباید بجنگی سخته.»

کسی نمی‌تونه جلوی آدم انتقامجو رو بگیره و واسه یه دیوونه منطق آوردن بی فایدست.

تواضع؟ تواضع چرا؟ تواضع کار آدمای ریاکاریه که می‌دونن کارشون اصلا خوب نیست و بازم می‌خوان خودنمایی کنن. من وقتی یه شاهکار خلق می‌کنم، خودم قبل از بقیه متوجه این موضوع می‌شم. واسه همین خیالم راحته که اگه تمام دنیا هم بهش فحش بدن باز کار من شاهکاره.

در زندگی هر آدمی گاهی پیش می آید که آدم های بزرگی سر راهش سبز شوند. من خودم سر راه آدم های بزرگ سبز می‌شدم.

«همیشه با یه قدرت بزرگ، یه خطر بزرگ همراهه. فرق بین انسان های بزرگ و عادی اینه که آدم های بزرگ حاضر به پذیرفتن این خطر می‌شن.»

«جنگ تعیین نمی‌کنه حق با کیه... فقط تعیین می‌کنه کی می‌مونه.»

حکومت رو دست بالا گرفتی. فکر می‌کنی چرا تونستی توی آزمون همکلاسی هات رو شکست بدی؟ چون به اونا حرکات رزمی تعدیل شده رو آموختن. برای سهولت بیشتر نسخه‌ی فشرده و بسته بندی شده رو تحویل‌شون دادن. همین امر درباره‌ی مذهب‌شون هم صدق می‌کنه.

اما وجود یا عدم وجود خدایان چه تاثیری روی من داره؟ چه اهمیتی داره دنیا چطور خلق شده؟ چون تو هم بخشی از اونی، چون تو وجود داری و اگر نخوای فقط یه جز کوچیک بی هدف در جهان باشی که از رابطه‌ی خودش با مجموعه ای بسیار بزرگ تر بی خبره، پژوهش می‌کنی.

جنایت های بدتر از کتاب سوزاندن هم وجود دارد. یکی از آن ها کتاب نخواندن است.

چون بهشت همین طوریه. یعنی در خونه رو توی گرگ و میش باز کنی و ببینی اون هایی که دوستشون داری اون تو هستن.

در منطقه‌ی برده نشین، مردم در حقیقت هیچ دوستی، نه به شکلی که سارا از دوستی می‌دانست، نداشتند. درباره‌ی خودت، که درواقع کسی نبودی، و رویاهایت، که در واقع وجود نداشت، صحبت نمی‌کردی.

تا وقتی به یاد کسی باشیم، اون ها واقعا نمی‌رن. فکرهاشون، احساس هاشون، خاطره هاشون، یه بخشی از وجود ما میشه.

بزرگ ترین ایمان در وهله اول اراده‌ی پرسیدنه، اون هم زمانی که همه‌ی شواهد برعکسه.

پیتر مثل همیشه بلافاصله جای خالی او را حس کرد. واقعیت همین بود: آن ها همیشه یکدیگر را ترک می‌کردند.

چقدر عجیب است آدم لحظه‌ای با فکرهایش تنهاست و لحظه‌ای دیگر کسی از راه می‌رسد که انگار عمیق ترین بخش وجودت را می‌شناسد و می‌تواند روحت را مثل کتاب باز کند.

قصه‌ی هیچ کس چیزی نیست که بقیه انتظارش را داشته باشند و آدم از این که دیگران چقدر قدرت تحمل دارند تعجب می‌کند.

« متوجهی؟ چون اون شجاعانه ترین کار ممکن رو کرد. می‌دونی چی بود؟» « که امید داشته باشه.» « آره.»

جهان چنان پر از آسیب ها و حوادث ناگوار است که برای تکثیر آن نیاز به جنگ نیست.