بریده‌های کتاب joiboy

شاید جن و پری و کوتوله وجود داشته باشن؛ اما خدا به کسایی کمک می‌کنه که به خودشون کمک می‌کنن.

بدون انبوهی از هرزگی های دلخوش دارنده، هرگز نمی‌شود تمدنی پایدار داشت.

مشیت الهی از انسان ها سرمشق می‌گیرد.

اگر یک نفر با دیگران فرق داشته باشد محکوم است به تنهایی.

اگر کلمات را درست به کار بگیری، مثل اشعه‌ی ایکس در همه چیز نفوذ خواهد کرد، چنان که تا آن ها را می‌خوانی، در تو رخنه می کنند.

حکمرانی یعنی نشستن و تشکیل جلسه، نه کتک‌کاری. آدم با مغز و کفلش حکومت می‌کند و نه هرگز با مشت هایش.

آدم حکومت دیکتاتوری راه نمیندازه که از انقلاب محافظت کنه، آدم انقلاب راه میندازه تا حکومت دیکتاتوری درست کنه.

نمی‌شود به کسی که کمک نمی‌خواهد کمک کنی. نمی‌شود کسی را مجبور به کاری کنی که به عقیده تو برایش بهتر است.

فقط چون تو به کسی نیاز داری به این معنا نیست که او وظیفه دارد کمکت کند.

بهترین کتاب ها آن هایی هستند که چیزی را به تو می‌گوید که خودت می‌دانی.

نیاز جنسی انگیزه ای هیستریک ایجاد می‌کرد که مطلوب حزب بود، زیرا میتوانست به جنون جنگ طلبی و پرستش رهبر بدل شود.

ظاهرا تنفر نیز مانند عشق چیز پیچیده‌ای بود.

عقل سلیم مترادف شده بود با بدعتی بدعت آمیز تر از همه‌ی بدعت ها.

شاید معنای دیوانگی چیزی جز اقلیتی یک نفره نبود.

همه‌چیز درمیان غبار محو می‌شد. گذشته پاک شده بود، پاک شدن از یاد رفته بود، دروغ حقیقت شده بود.

مشخصه‌ی اصلی زندگی مدرن خشونت و ناامنی آن نبود، بلکه صرفا خالی بودنش بود، دلگیر بودنش، بی مزگی‌اش.