بریده‌ کتاب‌های عسل حسینی

دیگر منتظر کسی نیستم. هرکه آمد ستاره از رویاهایم دزدید، هرکه آمد سفیدی از کبوترانم چید، هرکه آمد لبخند از لب‌هایم برید. منتظر کسی نیستم ، از سر خستگی در این ایستگاه نشسته ام.

واهه : مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که در کنارم بود صدا کرده ام ، پیش از آن همیشه او صدایم میکرد...

هوانس: وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟

هر کس که کاری می‌کند، هر قدر هم کوچک در معرض خشم کسانیست که کاری نمی‌کنند. هر کس چیزی را می‌سازد _ حتی لانه ی فرو ریخته ی یک جفت قمری را _منفور همه کسانیست که اهل ساختن نیستند. هر کس که چیزی را تغییر می‌دهد _ فقط به قدر جابجا کردن یک گلدان _ باید در انتظار سنگبار همه کسانی باشد که عاشق توقف و سکون هستند.

بدبختی فقط هنگامی به سراغ من می‌آید که ببینم آیدای من،لبخندش را فراموش کرده است. فقط در چنین هنگامی است که تلخی همه بدبختی‌ها قلب مرا لبریز می‌کند، لبان بی‌ لبخند تو آیدا ! لبان بی لبخند تو پیروزی بدبختی است بر وجود من. بگذار من بر بدبختی پیروز بشوم ، لبخند را فراموش مکن آیدا.