بریده‌های کتاب just a reader

نمی‌دونم این کاریه که امید با آدم میکنه یا نه، اینکه واقعا انقدر قدرت داره که یه انسان رو به زندگی برگردونه.

چقدر عجیب که میتونیم در طول زندگی از دوست به جدانشدنی بعد به متنفر بودن و بعد معمولی تبدیل بشیم.

من خوشحال تر بودم؛ وقتی که فکر می‌کردم مرده:)

هیچ تفنگ، شمشیر، ارتش یا پادشاهی هیچوقت نمی‌تونه قدرتمند تر از یک جمله باشه.

از این به بعد این ترسیدنه که باید از من وحشت کنه!

وقتی طاقت دیدن حقیقت رو نداریم چشم هامون حقیقت رو تار می‌کنن.

انگار بعضی وقت‌ها ناپدید می‌شود و به گوشه‌ای از ذهنش پناه می‌برد و مدتی همان جا گوشه می‌گیرد و غرق در افکاری می‌شود که به زبان نمی‌آورد.

امید خطرناک و دردناک است.

این دنیا شوخ‌طبعی وحشتناک و آزاردهنده‌ای دارد.

خیلی سخت است با دنیا مهربان باشی وقتی تنها احساسی که در عمرت داشته‌ای نفرت باشد.

جهنم خالی است و همه شیاطین اینجا هستند.

زیاد مطمئن نیستم که واقعا زنده‌ام یا نه.

امید. مثل یک قطره عسل است، دشتی از لاله که به وقت بهار می‌شکفد. باران با طراوت است، قولی که زمزمه می‌شود، آسمان بی ابر، همان علامت سجاوندی درست و بی‌نقص پایان جمله. و تنها چیزی که در این دنیا سرپا نگه ام می دارد.

امید می‌تواند آدم ها را وادار به کارهای وحشتناکی کند.

زنده موندن گاهی اوقات به معنی انجام دادن کارهاییه که تا آخر عمر دنبالت میکنه.

زمان فراتر از درک محدود ماست. بی پایان است، مستقل از ما وجود دارد؛ نمی توانیم تمامش کنیم یا از دستمان در برود یا راهی پیدا کنیم تا دو دستی بچسبیمش. زمان ادامه دارد حتی وقتی ما ادامه نداشته باشیم.