بریده‌های کتاب حسین سلطانی

مونتنی در مورد دو نوع جهل صحبت می‌کند جهل عامیانه که پیش از تحصیل دانش وجود دارد و جهل عالمانه که بعد از کسب دانش گریبانگیر انسان می‌شود اولی مربوط به کسانی است که اصلاً بی‌سوادند و کتاب نمی‌خوانند دومین جهل مربوط به کسانی است که کتاب‌های فراوانی را بد خواندند .

تحت چه شرایطی این نوع خواندن- خواندن برای فهمیدن- روی می‌دهد؟ دو شرط وجود دارد اول نابرابری ابتدایی در فهم است که نویسنده باید از نظر فهم بر خواننده برتری داشته باشد و کتابش باید دید او را به خواننده‌ای که فاقد آن است انتقال دهد دوم خواننده باید بتواند تا حدی و گاهی اوقات به طور کامل بر این نابرابری غلبه پیدا کند پیوسته سعی وی در برابر شدن با نویسنده باشد هر قدر این برابری بیشتر باشد برقرارری ارتباط ساده‌تر است خلاصه ما از کسانی می‌توانیم بیاموزیم که از ما بیشتر بدانند.

دو تعبیر از خواندن و منظور کتاب از یادگیری اولین تعبیر از خواندن خواندن چیزهایی مانند روزنامه مجله یا هر چیز دیگری است که راجع به مسائل جاری صحبت می‌کند که بر طبق ذوق و استعدادی که داریم برای ما کاملاً قابل فهم است اینگونه مطالب ممکن است به معلومات ما بیفزایند ولی درک ما را بهبود نمی‌بخشند . دومین تعبیر خواندن آن است که شخص بکوشد آنچه را که در آغاز اصلاً نمی‌فهمد بخواند ، در اینجا مطلبی که خوانده می‌شود در آغاز از سطح فکر خواننده بالاتر است، نویسنده چیزی را می‌نویسد که فهم خواننده را بالا می‌برد، چنین رابطه‌ای بین دو چیز نابرابر باید امکان‌پذیر باشد وگرنه چه در گفتار و چه در نوشتار افراد از یکدیگر نمی‌توانند چیزی یاد بگیرند منظور ما اینجا از «یادگیری »فهمیدن بیشتر است نه یادآوری اطلاعاتی که قبلا شبیه آنها را به وضوح می‌دانسته اید .

هنر خواندن چیست؟ هنر خواندن را این چنین می‌توان تعریف کرد : جریانی است که فکر بدون کمک از منبع خارجی و با تمرکز روی مطالب نوشته شده با استفاده از نیروی خویش سبب ارتقای خود شود ، فکر از درک کمتر به ادراک بیشتر می‌رسد ، اعمال مختلف و ماهرانه‌ای که باعث ارتقا می‌شوند هنر خواندن را تشکیل می‌دهند

این کتاب مناسب چه کسانی است؟ این کتاب برای کسانی به رشته تحریر درآمده است که علاقه دارند اهل مطالعه باشند یا دقیق‌تر بگوییم این کتاب مخصوص خوانندگانی است که هدف اصلی آن‌ها کسب دانش بیشتری است ، منظور ما از «خواننده» کسی است که قسمت زیادی از اطلاعات یا دانش خود را درباره جهان از طریق خواندن کسب می‌کند .

وقتی همه‌چیز از دست برود ، بشر به طرز عجیبی احساس آزادی می‌کند . سرانجام میتواند به روشی به شدت بی طرفانه فکر کند، یعنی در حدی که بر ترسش غلبه کند ، ترسی که در موجود زنده ، نیرویی ابتدایی و قابل مقایسه با غریزه‌ی جنسی است . هم آن نیرو و هم آن غریزه تاحدودی غلبعه‌ناپذیرند؛موضوع تعلیم های درونی است. دیگر چیزی برای از دست دادن نیست...

وقتی ناخودآگاهانه در حالت فرمانبرداری زندگی میکنیم ، خودمان را نه فرمانبردار ، بلکه منطقی ، عادی و واقع بین تصور می کنیم و تباه کننده ترین نوع فرمان‌برداری آن است که از آن بی اطلاعیم .

اگر بخواهیم از اعتقادات کسی سر در بیاوریم ، باید ببینیم به نظرش چه کاری را نباید به هر قیمتی با تقریبا هیچ قیمتی بکند ، کاری کهرفرد معتقد است نباید انجامش دهد گویای باورهای اخلاقی اوست ، مثال : اگر آدم بخواهد مطیع و فرمانبردار باشد ، نباید سرپیچی کند .

اگر بنا باشد چیزی آنطور که باید منعمان کند ، باید تا حدی مرعوبمان کند ؛ در واقع امر مننوع منوط به ارعاب است (جالب است که چرا نمی‌شود به اخلاقیات بدونِ ارعاب نگاه کرد) .

ترک خانه به معنای آن است که متفاوت با والدینتان فکر کنید . کودک نافرمان همیشه خواهان این است که انبانش را از چیز های مختلف غنی تر کند اما کودک فرمانبردار از همان چیزهای همیشگی بیشتر میخواهد!

خودِ کلمه‌ی فرمان برداری ، باعث میشود لذت ببریم از اینکه مقبول دیگرانیم!

واژه "سوپرایگو" که بر آن بخش از ما دلالت دارد که آنچه بیش از هر چیز میخواهیم و نباید بخواهیم منعمان می کند ، اوم ما را موجوداتی میداند مشحون از اولیای درونی‌ای سختگیر ، بیش از حد مجازاتگر و منع کننده ، اولیایی که از آن ها به منظور پنهان کردن نسخه‌ای از خودمان استفاده میکنیم .

وجود قوانین از آن رو نیست که ما میل و تمنا داریم، ما میل و تمنا داریم از آن رو که قوانین وجود دارند .

اگر کسی در واقع هدف اصلی زندگی‌اش پرورش نفس باشد ، به او میگوییم خودخواه ، خودخواه بودن به این معنی نیست آدم آنطور که دلش میخواهد زندگی کند ، بلکه به این معناست که آدم از دیگران بخواهد مطابق میل او زندگی کند! خودخواه نبودن یعنی رها کردن زندگی دیگران به حال خودشان .

کسی که اجازه دهد جهان ، یا حصه‌ی خود از جهان ، برنامه‌ی زندگی‌اش را برایش تعیین کند ،نیاز به هیچکدام از قوای ذهنی ندارد مگر قدرت تقلید بوزینه‌وار.

زندگی برای دیگران فرق دارد با زندگی با دیگران!

چرا احیانا دلمان می خواهد اخلاقیات دلمان را از ترس بلرزاند ، چرا دوست داریم در دام وسوسه‌ی لذت و کِیف بیفتیم و بدین ترتیب طعمِ رنچِ حاصل از انصراف و چشم‌پوشی را بچشیم .