بریده‌های کتاب حسین آمره

زمانی ولید بن عقبه و چند تنی از بنی امیه بسیار وقیحانه به امیرالمومنین فحاشی کردند و اصحاب حضرت از اینکار بسیار ناراحت شدند، ولی ایشان تشریف آورد و فرمودند: آرامش خود را حفظ کنید، شما صالحان امت هستید، پس وقار اسلامی داشته باشید. باید میان ما و آنان تفاوتی وجود داشته باشد.

وقتی حر، امام حسین و اصحاب ایشان را محاصره کرد تا به کوفه نروند، زهیر به سیدالشهدا عرض کرد: (سپاهیان حُر اندک‌اند و به راحتی می‌توانیم آنان را شکست دهیم و به راه خود ادامه دهیم.) اگر این اتفاق می افتاد، شاید وقایع کربلا به شکل دیگری رقم می خورد، اما سیدالشهدا فرمود: (ما شروع کننده‌ی جنگ نیستیم.)

درباره‌ی (لیله الهَریر) نقل شده‌است که اوضاع در صفین چنان سخت شده بود که جنگ شبانه‌روزی ادامه داشت و همه خسته شده بودند. شمشیرها شکست، نیزه ها خراب و تیرها تمام شد و افراد با دندان به یکدیگر آسیب می‌رساندند یا مشت می‌زدند. به قدری خسته شده بودند که دیگر رمق مشت‌زدن نیز نداشتند. در میانه‌ی چنین نبردی امیرالمومنین نگاهش به آفتاب بود و نه تنها نمازهای روزانه که نماز شب ایشان نیز ترک نشد.

شخصی مسیحی در کتاب الامام علی اسد الاسلام و قدیسه می گوید: خانواده مقتولان به دست علی افتخار می‌کردند که کشته‌شان به دست علی کشته شده بود.

بولس سلامه مسیحی می گوید: گفتن از فضایل و ویژگی های علی دل را گرم و انسان را شجاع و حق طلب می‌کند.

امیرالمؤمنین در عبارت بسیار تندی فرمود: ( برای اینکه معاویه خلیفه نشود، درخواست شما را می پذیرم). این سخنان بدین معناست که حضرت به عنوان (حاکم مسلمین) و ذیل خلفای اول و دوم روی کارآمد و حکومت ایشان به عنوان‌ حکومت شخصی معصوم مورد قبول همگان نبود. منظور از شیعیان علی در آن دوره ی خاص، غالبا کسانی هستند که همزمان طرفدار امیرالمؤمنین و خلیفه ی اول و دوم بودند و خلیفه‌ی سوم را قبول نداشتند. شیعیان واقعی حضرت انگشت‌ شمار بودند و در روایت تعدادشان حدود پنجاه نفر ذکر شده است.

ایشان در لحظات آخر عمر شریف خود نیز فرمود: (انما کنتُ جاراً جاوَرَکُم بَدَنی اَیّاماً) حقیقت علی بن ابیطالب با شما نبود، بدن او ایامی همسایه شما بود و شما قدر ندانستید. بعدها خواهید فهمید چه کسی را از دست دادید.

آیزاک باشویس سینگر می گوید بهترین دوست نویسنده سطل آشغال است. یعنی نویسنده نباید از خط زدن و پاره کردن دست نوشته هایش بترس. مچاله کردن که ترس ندارد!

به همین صورت بودند این سه رمان بزرگ که همه را ابتدا چندین ناشر نپذیرفتند منتشر کنند و آنها را اثری بی ارزش تشخیص دادند: مزرعه ی حیوانات (جورج اورول) ناطور دشت (سالینجر) لولیتای (نابکف)

شور زندگی، رمانی درباره‌ی زندگی ونسان ونگوک، اثر ایروینگ استون را هفده ناشر رد کردند، اثری که بالاخره منتشر شد و تاکنون سی میلیون نسخه از آن به فروش رفته است.

معمولا طرح ها به همان سرعت که به ذهن ما می آیند سریع هم ناپدید می‌شوند. از ذهنمان پاک می‌شوند. اگر تنبلی کنیم و خلاصه‌ای از آنها را ننویسیم از بین می‌روند. حتما می‌روند سراغ کس دیگری که قدرشان را می داند.

عقل و شعور وقتی می‌تونه به کمک آدم بیاد که از کلمه ی «اتفاقی» کمتر استفاده کنه...

آدمیزاد برای شکست خوردن ساخته نشده، آدمیزاد و میشه نابود کرد ولی نمیشه شکستش داد.

کلاه مرا بردند، دو نفر نوکر رفتند کلاه را پس گرفتند. آخر اوقاتم تلخ شد، متصل فحش می دهم.

عمویم بیش از ۹۰ سال عمر کرد به گفته ی خودش از ۱۶-۱۷ سالگی تا آخر عمرش سر وعده غذایش را می خورد. هیچ گاه رژیم غذایی اش را تغییر نداد. ظهر اول وضو می گرفت نماز می خواند بعد می نشست ناهارش را که معمولا کباب بود می خورد. نزدیک به ۷۵ سال همیشه با غذایش یک تا ۱/۵ استکان عرق کشمش دو آتشه که خودش درست میکرد، می خورد. ظهر و شب بعد از نماز و کباب، عرقش‌را می خورد و بعد تریاکش را می کشید.