بریده‌های کتاب Hedyeh

"بهتر نیست بگذارید قلبتان شکسته شود تا اینکه پژمرده شود؟ قبل از اینکه قلب آدم شکسته شود، می‌تواند احساس فوق‌العاده خوبی داشته باشد که به رنجش می‌ارزد."

اما من بیشتر از همه‌ی آدم‌ها می‌توانستم این نیاز را بفهمم که باور داشته باشی آن کسی که دوستش داری زنده است، روبه‌رویت می‌ایستد و او هم دوستت دارد.

انگار کسی نمی‌فهمید هر چه‌قدر هم که کنارش باشم، او فرسنگ‌ها از من دور است.

اگر بزرگ‌ترها می‌توانستند همان کاری را که من انجام می‌دهم، انجام دهند؛ آن‌وقت شاید شایستگی گوش کردن را به دست می‌آوردند. اما هم دست و هم ذهن‌شان کند است. گاهی حس می‌کنم از من می‌خواهند که فقط عین خودشان باشم.

اما فاصله‌مان رفته‌ رفته بیش‌تر می‌شد. سرانجام به نقطه‌ای در افق تبدیل شد. منتظر ماندم. و خدا می‌داند حتی خیلی پس از آن‌که آن نقطه سیاه در افق از نظر ناپدید شد، نگاه های سوزان شمس را تا اعماق قلبم حس می‌کردم.

پس پاداش عشق، همین بود.

حتی جست‌وجو برای عشق یه جور خیانت به روح خودته.

قوانین می‌گفت: خوب، می‌بخشد. اما قوانین اشتباه بودند. آن‌ها حتما اشتباه بودند. چون او نبخشیده بود. او هرگز نبخشیده بود.