بریده‌های کتاب هلیا منفرد

"خدایا چرا مرا لچک به‌سر آفریدی؟ اگر مرد بودم نشانشان می‌دادم مردانگی یعنی چه.." _عمه

"خدایا! هرگز نمی‌پرسیم چرا عذاب را به آن حد رساندی که به های های گریه محتاجمان کنی.نمی‌پرسیم. فقط سپاس می‌گوییم که از پی‌ِ هر عذاب، توان و رخصتِ گریستنمان دادی." _آلنی

"ما از خیل چوپان های مبارزیم، نه از خیل روشنفکران بزدلِ طرفدار چوپان‌ها. من برای تحمّلِ توهین‌ها و دشنام‌ها، صبرم را از ایوب گرفته‌ام."

این آلنی کافر، که ملامت همه‌ی عالِمان دین را به جان خریده‌است، در بالای سرش چتر محبت علی (ع) را دارد.

" مسلمان واقعی، از یک‌سو باید عاشق شهادت باشد و از سوی دیگر، سخت حافظ زندگی و سلامت خویش. این، حقیقتاً، برای ما مسلمان‌ها، مصیبت است آلنیْ‌مارال؛ مصیبت است..."

"آلنی! مارا، اغلبِ مارا، نه وسوسه‌ی رسیدن به مقام، نه خیالِ باطلِ حکومت کردن، بلکه عشقِ به استقلال و سربلندی ایران، به این روز سیاه انداخت. باور کن، حرفم را باور کن!"

یک جامعه شناس فرانسوی خطاب به آلنی :" و به شما بگویم؛ اگر روزی هم در مملکت شما، به علّت فشارهای موجود، انقلابی اتّفاق بیفتد، این روشنفکرانِ خودبزرگ‌بینِ بیمارِ گرفتارِ "من" کمترین جایی در آن نخواهند داشت.فقط باید بتوانند خود را از زیر دست و پای مردم کوچه و بازار کنار بکشند تا لِه و لَورده نشوند."

آلنی بعد از نام بردن اعضای حزب "پان‌ایرانیسم" : " بیچاره وطن! بیچاره وطن! بیچاره وطنی که اینها می‌خواهند منجیانش باشند."

"ساقی، نکته‌ی شگفت انگیزی را به من آموخت: هرکس، به اندازه‌یی که از او توقّع دارند، قوی‌ست؛ یعنی می‌تواند باشد."

"متاسفانه، در دنیا آدم‌هایی وجود دارند، یعنی هنوز هم وجود دارند، که به مسائلی می‌اندیشند که گمان می‌برند خیلی اساسی‌تر و جدّی‌تر از مسائل مربوط به شکم و فرودست شکم است!"

"انسان‌های بی‌اندوه، به معنای متعالی کلمه،هرگز "انسان" نبوده‌اند و نخواهندبود. از این صافی انسان‌ساز نترس مارال بانو! "

"کسی که وارد گود سیاست می‌شود باید دلش را هم داشته باشد؛ مردانگی‌اش را هم، غیرتش راهم، تحملش راهم، خیلی چیزهای دیگرش راهم. سیاست، جای بچه هایی که از نَنه‌جانشان قهر کرده‌اند نیست."

"من از شما سوال می‌کنم: علی(ع) مرا می‌شکند، یا شکسته‌ام را ترمیم می‌کند؟ علی ، ناامیدم می‌کند یا سرشار از امید؟ علی از مبارزه بازم می‌دارد یا به قلب مبارزه‌ام می‌کشد؟" علی(ع) در آلنی رسوب کرد...

"گریه، چه نعمتی‌ست واقعاً_ برای آن‌کس که قلبی دارد"

" قلب، خاک خوبی دارد؛ تو می‌توانی در زمان واحدی، هزاران هزار درخت در آن بنشانی و همه‌ی آنها را هم بپایی، عزیز بداری و به درستی برویانی. در قلب همانطور که دوست داشتن جای نفرت را تنگ نمی‌کند، دوست داشتن، جای دوست داشتن راهم، تنگ نمی‌کند." بشارتی، رئیس شهربانی گنبد،به سالِ ۱۳۲۶

_اشتباه کردی پدر، اشتباه کردی؛ از همان ابتدا اشتباه کردی. تو باید تمام قدرتت را در راه مبارزه با ابلیس_ با حکومت ظلم_ به کار می‌گرفتی؛ چراکه تا شیطان هست، هیچ زمینی زمین نمی‌شود، هیچ فرزندی فرزند. تو به ما بُزدلی آموختی پدر، تنهایی گُزینی، پَرت افتادگی، خودخواهی، خوداندیشی، خودباوری، خودگرایی... تو به ما آموختی که فقط به خودمان بیندیشیم، و این یعنی سیه بختی، یعنی دنائت روح، یعنی جُبن و رذالت و فساد و مرض. در حق فرزندانت جُرمی نابخشودنی مرتکب شدی؛ چراکه در جهنّم، در قلبِ قلبِ جهنّم، خواستی که به آنها پرورش گل را بیاموزی، حال آنکه گل‌هایی که در جهنّم می‌روید نیز جهنّمی‌ست...