بریده‌های کتاب حنا

من آدم بی‌شعور و بی‌وجدانی نبودم؛ شاید کافی بود کسی در گوشم نجوا کند (نامرد!) تا آناً به خود بیایم.

برای گذشته‌اش بیش از آن احترام قائل بود که دورش بیندازد. بدان حد از احترام که درست خواهد بود بگوییم او به‌خاطر آن تا بدان روز زنده مانده بود.

هر عکس در هر لحظه، کدام یک از شخصیت‌های چند‌گانه‌ی ما را ثبت می‌کند؟

می‌دانید، یک مدتی که میگذرد و آدم زندگی خودش ته می‌کشد فقط به وساطت زندگی دیگران زندگی می‌کند.

سیاست هنر حد و مرزهاست. هنر حد و مرز سیاست است.

آدم مرده به جای خودش برنمی‌گردد، آدم مرده باید به همان زندگی که یک زمانی مال او بوده قناعت کند. آدم مرده با صدقه‌ی خاطره زندگی می‌کند.

همه از نسلی گیرافتاده میان تقوای گذشته و گناهان اجتناب‌ناپذیر( و پیش‌بینی شده‌ی) عصر جدید

با چه سماجتی از سالخوردگی طفره می‌رویم و چیزی را که نه‌تنها اجتناب‌ناپذیر، بلکه آشکار هم هست، یکسر به کناری می‌رانیم. چقدر دروغ می‌بافیم تا چیزی را که دیگران به روشنی می‌بینند انکار کنیم.

فکر می‌کنم بهترین راه درمان زخم این است که بگوییم علتش چه بوده. البته همه با من موافق نیستند. بعضی عقیده دارند اگر حرف فاجعه را نزنیم دوباره به سراغمان نمی‌آید.

خوشبختی و کامیابی درست مثل منطق کمیابند؛ اساسی ترین تجربه‌ی بشری شکست و نومیدی است.

هنر معمایی را پیش می‌کشد اما راه‌حل این معما خود معمای دیگری‌ست.

او از همان دوران هر نوع فروغی را در چشمان درشت کودکانه‌ی خود خاموش می‌کرد؛ و به جای آینه‌های شفافی که در آن روح دختربچه‌ها به وضوح دیده می‌شود، دو حفره‌ی تاریک و ضخیم مثل مرکب داشت که خواندن هرچیزی در آن‌ها ناممکن بود.

خفتن، همیشه خفتن، چه خوب است آدمی چیزی نداشته باشد که به بیدار ماندن بیرزد.

تعبیر رایجی وجود دارد به نام «زخم عذاب وجدان». در مورد من، این زخم خود‌به‌خود در دوران کودکی‌ام ظاهر شد و با گذشت زمان نه تنها خوب نشد، عمیق‌تر هم شد؛ حالا دیگر به استخوان رسیده.

اصطلاح دیگری هم هست به نام«وجدان گناهکار». در تمام زندگی‌ام در این دنیای متعلق به آدمیزاد، به واسطه‌ی چنین وجدانی شکنجه شده‌ام.

اگر با کسی که از نظر جامعه طرد شده به حساب می‌آید آشنا شوم، بی‌بروبرگرد نسبت به او احساس علاقه می‌کنم.احساسی که با شفقتی جان‌سوز مرا از خودبی‌خود می‌کند.

آدم‌های ضعیف از خوش‌حالی هراس دارند. لای پنبه هم که باشند، باز به خودشان آسیب می‌زنند. گاهی حتی شادمانی هم به آن‌ها زخم می‌زند.

حتی از خدا می‌ترسیدم. به عشقش اعتقادی نداشتم، فقط مجازاتش را باور داشتم.

اگر همه‌ی دارایی‌ات فقط استعداد کافی برای مماشات کردن است، دیر یا زود به خودت هم خیانت خواهی کرد.

انگار زندگیِ من سرِ بیست سالگی ایستاده. روزهایی که بعدش آمدند وزن و جِرم نداشتند.