بریده‌های کتاب حنا

آخ که آدمیزاد چه‌قدر خوب متوجه پَستی و دنائت می‌شود!

جوانی، حتى اگر اواخرش باشد و چیزی به پايانش نمانده باشد، ذاتش بزرگوارى و بخشندگی است، حتى اگر بزرگوارى‌اش در راه كج و خطا باشد.

شايد خيلى هم بد نباشد كه بخواهى دوست داشتنى باشى، حتى اگر كسى دوستت نداشته باشد حتى اگر آسيب ببينى. شايد آدم بودن هميشه به معناى ضعيف بودن نيست. شايد مشكل من اين بود كه از احساساتم خجالت مى كشيدم.

"وقتى غصه‌دارم، كتاب مى‌خونم. مى‌تونم تا ساعت‌ها كتاب بخونم. كتاب خوندن هياهوى درونم رو آروم مى كنه و باعث آرامشم مى‌شه. چون وقتى غرق دنياى يه كتابم، ممكن نيست كسى آسيب ببينه." تومو اين را گفت و لبخند زد؛ اما لبخندش باعث شد از هر زمان ديگرى كه او را ديده بودم، غمگين‌تر به نظر برسد.

گوش كن، زندگى كوتاهه. توى داستان زندگيت، بايد از همچین آدم هايى دورى كنى. بودن كنار افرادى رو انتخاب كن كه واقعاً تو رو انتخاب مى كنن؛ آدم هايى كه تو رو منحصر به فرد مى بينن. اين همون داستانيه كه دلت مى خواد.

كتاب خواندن كم كم به شيوه هايى كه انتظارش را نداشتم بر من تأثير مى گذاشت. گونه هاى عشقى كه در كتابها راجع بهشان مى خواندم تحت تأثير قرارم داده و اين باور را در من تقويت كرده بودند كه بايستى احساساتم راجدى تر بگيرم.

یکی از چیز هایی که راجع به کتاب ها دوست داشت این بود که می‌توانستند به او بگویند نویسندگان چه نوع زندگی ای را سپری کرده‌اند، چطور زیسته‌اند، چگونه عشق ورزیده‌اند و به چه شکلی این دنیا را ترک کرده‌اند.

براى اينكه به غرورت برنخوره، من خودم رو كوچیك كردم. خودم رو پايين آوردم و سر به‌ زير بودم. اما اين‌ها برات كافى نبود كه دست از سر من و‌ ترين بردارى. ديگه ادامه نمى‌دم. باهات مى جنگم. تو رو خجالت زده مى‌كنم. من فقط يه موجود فانى هستم و تو شاهزاده‌ی پريان. خب! بذار من هم بهت يادآورى كنم كه تو چيزهاى زيادى براى از دست دادن دارى و من هيچى. شايد در پايان بتونى من رو طلسم كنى. بهم آسيب بزنى. تحقيرم كنى. اما من موقع سقوط كارى مى كنم كه همه‌چيزت رو از دست بدى. قول مى‌دم.