بریده‌های کتاب گلاب گیر

در آخرین لحظه ها، فکر های مختلفی به مغزم هجوم آورد.《راستی، چقدر دردناک بود اگر گرگ ها پاره ی مان می کردند، پدر هم می مرد. آن وقت، مادر و خواهر ها و برادرم دق مرگ می شدند...》

ای کاش این هفته کمی زودتر می آمدم... ای کاش یک بار دیگر نگاهم می کردی! مادر خوبم!... مادر باغیرتم!... عزیزدلم! بدون نگاه مهربانت، بدون قصه های شیرینت، چگونه زندگی کنیم؟ چقدر دست هایت سرد است! مادر بلند شو... من آمده ام... آمده ام تا برایم از روزگاران عشق و رنج بگویی. مادر من هنوز بزرگ نشده ام. به تو، به نگاهت نیاز دارم.

تفنگ دردت بجونم / تفنگ بی تیر نمونم / تفنگ آهو مکش آهو قشنگه / تفنگ جای گلوله ت سینه ی پلنگه

آدمی که منتظره هیچ جا نمی تونه بره. اینو خودش گفته بود، درسته؟ حالا که قراره این وبلاگ تعطیل یا واگذار بشه، بگذار منم یه چیزی بگم. [آدمی که در به دره به هیچ جا تعلق نداره.] می خوام از در به دری نجات پیدا کنم.

پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی است...

کاشکی هیچ قفلی نبود. کاشکی هیچ گرهی و هیچ طنابی و هیچ بندی نبود. سال هاست دنبال این کاشکی ها هستم. گشتم نبود. نگرد که نیست.

عجب است اگر توانم که سفر کنم ز دستت / به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد؟

گریه کردم براش....تاسف خوردم براش....دلم تنگ شد براش.... غریب آشنا

من پرنده ای پر و بال بسته ام... / این طور به من نگاه نکن.../ خوندم از روی شادی نیست / برام چیزی بهتر از آزادی نیست

به یاد اسماعیل، همدم خواب و بیداریِ روز های دور. و رویای دوری که تصویرش افتاده در آیینه ی سحر