بریده‌های کتاب fifi

خاطرات تغییر شکل می‌دهند. بعضی‌ها در طول زمان خم می‌شوند، بعضی‌ها مچاله می‌شوند و بعضی‌ها چین می‌خورند و می‌میرند. ولی بدترین خاطراتمان هرگز ما را رها نمی‌کنند.

عشق پدر و مادر به بچه چیز عجیبی است. عشق ما به هر کسی نقطه‌ی آغازی دارد اما عشق به بچه این‌طور نیست. نقطه‌ی آغاز ندارد، همیشه بچه‌مان را دوست داشته‌ایم، حتی پیش از آنکه اصلا به وجود آمده باشد. فرق نمی‌کند پدر و مادر خوبی باشیم یا نه، همه‌ی پدرومادرها چنین لحظه‌ای را تجربه می‌کنند، لحظه‌ای که امواج سهمگین احساسات بر سرشان می‌ریزد و آن‌ها را به زانو درمی‌آورد. غیر قابل درک است، چون معیاری برای سنجش آن نیست. به این می‌ماند که بخواهی برای کسی که همه‌ی عمرش را در یک اتاق تاریک گذرانده تعریف کنی که چه حسی دارد وقتی برف روی زبانت می‌نشیند یا ماسه‌های ساحلی انگشتان پایت را قلقلک می‌دهد‌. روح آدم پرواز می‌کند.

آدم‌ها گاه می‌گویند غم چیزی روانی است، اما گیر افتادن در دام آن یک مسئله‌ی فیزیکی است. اولی زخم است و دومی عضوی قطع شده. یک گلبرگ پژمرده در برابر یک ساقه‌ی شکسته. وقتی خودت را بکشانی سمت چیزی که عاشقانه دوست داری، در ریشه‌های آن شریک می‌شوی. ما درباره‌ی از دست دادن عزیزان حرف می‌زنیم، می‌توانیم زمان بدهیم تا درمان شود، اما حیات مجبورمان می‌کند به زندگی ادامه دهیم، آن هم به‌خاطر یک قانون اساسی: درختی که تنه‌اش بشکند محکوم است به نابودی.

آدم‌ها رنج می‌کشند و این رنج روحشان را کوچک می‌کند.

مسائل زیادی هست که آدم‌ها را آزار می‌دهد بدون اینکه حتی خودشان بدانند چرا. خشم می‌تواند مثل یک جاذبه‌ی درونی عمل کند و روح را در خود فرو بکشد و کوچک کند.

پدر و مادر بودن باعث می‌شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک‌تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

هیچ‌کس تا حالا نگفته زندگی آسونه.

همه‌ی ما بزرگ‌سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملا احساس تهی بودن می‌کنیم. وقت‌هایی که دیگر نمی‌دانیم داریم این‌ همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می‌کنیم، وقت‌هایی که واقعیت و نگرانی‌های روزمره به ما هجوم می‌آورد و نمی‌دانیم دیگر چقدر می‌توانیم دوام بیاوریم. مسئله‌ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت‌ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی‌دانیم دقیقا چه مدت‌.

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی‌های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

مادرش گاه دم گوشش می‌گوید: به آدمی که تو زندگیش چیزی رو نداره که بی‌دلیل عاشقش باشه اعتماد نکن.