عشق پدر و مادر به بچه چیز عجیبی است. عشق ما به هر کسی نقطه‌ی آغازی دارد اما عشق به بچه این‌طور نیست. نقطه‌ی آغاز ندارد، همیشه بچه‌مان را دوست داشته‌ایم، حتی پیش از آنکه اصلا به وجود آمده باشد. فرق نمی‌کند پدر و مادر خوبی باشیم یا نه، همه‌ی پدرومادرها چنین لحظه‌ای را تجربه می‌کنند، لحظه‌ای که امواج سهمگین احساسات بر سرشان می‌ریزد و آن‌ها را به زانو درمی‌آورد. غیر قابل درک است، چون معیاری برای سنجش آن نیست. به این می‌ماند که بخواهی برای کسی که همه‌ی عمرش را در یک اتاق تاریک گذرانده تعریف کنی که چه حسی دارد وقتی برف روی زبانت می‌نشیند یا ماسه‌های ساحلی انگشتان پایت را قلقلک می‌دهد‌. روح آدم پرواز می‌کند.

آدم‌ها گاه می‌گویند غم چیزی روانی است، اما گیر افتادن در دام آن یک مسئله‌ی فیزیکی است. اولی زخم است و دومی عضوی قطع شده. یک گلبرگ پژمرده در برابر یک ساقه‌ی شکسته. وقتی خودت را بکشانی سمت چیزی که عاشقانه دوست داری، در ریشه‌های آن شریک می‌شوی. ما درباره‌ی از دست دادن عزیزان حرف می‌زنیم، می‌توانیم زمان بدهیم تا درمان شود، اما حیات مجبورمان می‌کند به زندگی ادامه دهیم، آن هم به‌خاطر یک قانون اساسی: درختی که تنه‌اش بشکند محکوم است به نابودی.

آدم‌ها رنج می‌کشند و این رنج روحشان را کوچک می‌کند.

مسائل زیادی هست که آدم‌ها را آزار می‌دهد بدون اینکه حتی خودشان بدانند چرا. خشم می‌تواند مثل یک جاذبه‌ی درونی عمل کند و روح را در خود فرو بکشد و کوچک کند.

پدر و مادر بودن باعث می‌شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک‌تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.