بریده‌های کتاب 𝑭𝒂𝒕𝒆𝒎𝒆𝒉

درد داشت؛ بی‌معرفتی شنیدن درد داشت، دردش از زخم شمشیر هم جان‌سوزتر بود.

"شهادت" شیرین‌ترین، غم‌انگیز دنیاست...

جنگ پایان پدرهای سفرکرده نبود... شور آن واقعه در جانِ پسرهاباقی‌ست.

این‌جا ایرانه. سرزمینی دست‌نیافتنی واسه ابرقدرت‌های دنیا.

همه می‌گویند علی(ع) در خیبر را کند. اما علی(ع) نبود که خیبرشکنی می‌کرد؛ علی(ع) وقتی مقابل در ایستاد، خدا را دید. در خدا حل شد، با خدا یکی شد، و خدا بود که در خیبر را با دستان علی(ع) کند.

وقتی که این احساس در یک ملّت به‌وجود آمد که شخصیّت برجسته‌ای در پیشینه‌ی زندگی تاریخی او وجود نداشته است، احساس حقارت میکند. وقتی احساس حقارت کرد، کار برای آن متصرّف مستبد، بسی آسان است‌.

اشک بی‌معرفت اثری ندارد، زیارت بی‌معرفت اثری ندارد.

حماقت خودت و دانیال و بقیه‌ی دوستات رو گردن اسلام ننداز. اسلام یعنی محمد(ص)؛ که همسایه‌اش هرروز روده‌ی گوسفند رو سرش می‌ریخت اما وقتی مریض شد، رفت به عیادتش. اسلام یعنی دخترایی که به‌جای زنده‌به‌گوری، الان روبه‌روی من نشستن. اسلام یعنی علی؛ که تا وقتی همسایه‌اش گرسنه بود، روزه‌شو باز نمی‌کرد. اسلام یعنی حسن؛ که غذاشو با سگ گرسنه وسط بیابون تقسیم کرد.

ببینم! تاحالا جایی گیر افتادی که نه راه پس داشته باشی، نه راه پیش؟ طوری که احساس کنی کل وجودت خالیه؟ که دست هیچ‌کس واسه نجات، بهت نمی‌رسه؟ که بگی چه غلطی کردم و بشینی دقیقه‌های احتمالی زندگیت رو بشماری؟ من تجربه‌اش کردم‌‌.

استرس، مزه‌ی دهانم را تلخ‌تر از قهوه‌ی ترک، تحویلم می‌داد.

بی‌خبر از دنیای اطراف، در سیلی از درگیری‌های ذهنی‌ام دست‌وپا می‌زدم.

از اباعبدالله(ع) بخواید. لطف و کرمش زیاده. خیلی آقاست.

چیزی رو که واسه خدا دادی، دیگه چشمت پی‌اش نباشه.

الله‌اکبرِ اذان، سر و صورتش از آبِ وضو خیس بود و راهیِ مسجد. این‌قدر وقت نماز برایش مهم بود که می‌دانستم محال است آن موقع راضی شود پایِ کارِ دیگری بایستد و همه‌یِ این‌ها در حالی بود که هنوز تکلیف نشده بود. یک‌بار برای نماز صبح خواب ماند. نور آفتاب از لایِ پنجره اتاق خورده بود تویِ صورتش، و چشم‌هایش را باز کرده بود. با صدایِ گریه‌اش خودم را رساندم تویِ اتاق. نشسته بود میانِ رختخوابش و با گریه، پشت سر هم می‌گفت: «چرا بیدارم نکردید؟ نمازم قضا شد، خوب شد؟» حالا مگر جرئت داشتم بگویم مادر اصلا هنوز نماز برای تو واجب نیست. فقط قول دادم از آن به بعد یادم نرود صدایش بزنم و همان هم شد.

گاهی نفسم را می‌بُرید؛ ولی ذره‌ای به رحمت و گشایش خدا شک نداشتم. می‌گفتم من روزهای سختْ زیاد گذرانده‌ام، این روزها هم می‌گذرد. اما اگر خدا کمک نمی‌کرد، مگر من از پسش برمی‌آمدم؟