بریده‌های کتاب سیده سارا حسینی

موفقیت حاصل شادی است، نه شادی حاصل موفقیت.

زندگی به راستی تاریکی‌ست، مگر آن که شوقی باشد، و شوق همیشه کورست، مگر آن که دانشی باشد، و دانش همیشه بیهوده‌ست، مگر آن که کاری باشد، و کار همیشه تهی‌ست، مگر آن که مهری باشد.

مِهر چیزی نمی‌دهد مگر خود را، و چیزی نمی‌گیرد مگر از خود.

ما با دعا کردن در اراده‌ی خدا تغییری ایجاد نمی‌کنیم، بلکه ظرف وجودمان را به سمت آسمان می‌گیریم تا از این رحمت همیشگی بهره‌مند شویم.

بدترین چیز دنیا به هیچ عنوان رنج کشیدن یا تنهایی نیست. یک ترکیب است: تنهایی رنج کشیدن.

با این وضع که نرخ پیشرفت علم پزشکی تقریبا برابره با نرخ نابود شدن محیط زیست، محتمل‌ترین سناریو اینه که درست در لحظه‌ی نامیرا شدن گونه‌ی انسان، دنیا غیر قابل سکونت میشه.

معبودم، کیست که شیرینی محبتت را چشید پس به جای تو دیگری را برگزید؟ و کیست آن که با مقام قرب تو انس یافت پس مایل به روی برتافتن از تو شد؟

انسان وقتی که گذشته را مرور می‌کند، نفسش از آن همه عمری که به هدر رفت، بند می‌آید.

او تمام دوران تحصیلش را در آرزوی رسیدن به سنی که هم‌اکنون دارد، هدر داد و باقی عمرش را نیز در راه تلاش برای ماندن در همین سن تلف خواهد کرد. تمام فکر و ذکرش این است که شتابان به بی‌معناترین اوقات عمرش برسد و بعد تا جایی که می‌تواند در همان اوقات درجا بزند.

دوست داشتن، کاری‌ست آموختنی؛ و همه کس، رنج آموختن را نمی‌برد. ببخش، کسی را که تورا دوست ندارد، زیرا هنوز مؤمن نیست، زیرا که هنوز دوست داشتن را نیاموخته، او ابتدای راه است. مؤمن دوست می‌دارد. همه را دوست می‌دارد. زیرا همه از من است. و من زیبایم و زیبایی، چشم‌های مؤمن جز زیبا نمی‌بیند. زشتی در چشم‌هاست. در این دایره‌، هرچه که هست، نیکوست.

هلیا! برای دوست داشتن هر نفسِ زندگی، دوست داشتن هر دمِ مرگ را بیاموز، و برای ساختن هر چیز نو، خراب کردن هر چیز کهنه را، و برای عاشقِ عشق بودن، عاشق مرگ بودن را.