بریده‌های کتاب بتول فته پور

فعلاً دلم می‌خواهد دروغ هم در کار نباشد. اصلاً فقط همین را می‌خواهم، چون اصل کاری این است. آن زمان که زنده بودیم بدون دروغ نمی‌توانستیم زندگی کنیم، چون زندگی و دروغ با هم برادرند. ای لعنت! پس بیایید اینجا حتی برای خنده هم دروغ نگوییم.

در زندگی رنج‌ها و مشقت‌ها چنان زیاد و اجر و پاداش آنقدر کم است که... آرزو داشتم بالاخره جایی آرام بگیرم، ولی آنطور که می‌بینم حتی در قبر هم مشغولیات فراوان است...

تعجب کردن از همه چیز نشان حماقت است و از هیچ چیز تعجب نکردن بسیار زیبنده‌تر است و شاید حتی نوعی شایستگی تلقی شود. اما بعید است واقعاً اینطور باشد. به نظر من که اتفاقاً اگر از هیچ چیز تعجب نکنی، خیلی احمق‌تری از کسی که همه چیز او را به حیرت وا می‌دارد. غیر از آن، به نظرم اگر از هیچ چیز تعجب نمی‌کنی، یعنی برای هیچ در این دنیا احترام قائل نیستی، بله. خب، احمق که احترام سرش نمی‌شود.

اینقدر بدم می‌آید که آدم‌های عوام و بدون تحصیلات عالی بیایند در کار کارشناس‌ها سرک بکشند و بخواهند مسائل تخصصی را حل کنند. غیرن نظامی‌ها می‌آیند در باب مسائل نظامی و حتی مسائل کلان جنگی نظر می‌دهند یا مثلاً مهندس‌ها درباره اقتصاد و سیاست و فلسفه اظهار فضل می‌فرمایند.

آن نقاش هم پرتره‌ام را برای این نکشید که از اهالی ادبیاتم، بلکه به خاطر آن دو تازگیل متقارنی که روی پیشانی‌ام دارم نقاشیم کرد. هرچه باشد این هم خودش پدیده جالبی ست. آدم‌های این روزگار ایده که ندارند، فقط روی کوله پدیده‌های جالب و کمیاب سوارند. واقعا هم زگیل‌هایم را خوب کشیده،؛کاملاً طبیعی! این را می‌گویند رئالیسم.

الان دیگر کسی ولتر نمی‌خواند، این دوره و زمانه روزگار زبان چوب و چماق است، نه ولتر! چنان هم را می‌کوبند که دندان در دهان هم باقی نمی‌گذارند!

این روزها طنز فاخر و سبک فاخر دیگر دارد از بین می‌رود و به جای طنازی و حاضر جوابی بدزبانی و فحاشی می‌کنند.

انگار خوشبختی داشت و واسیا را له می‌کرد و از بین می‌برد. فکر می‌کرد لایق این سعادت نیست و بالاخره اینکه داشت دنبال دستاویزی می‌گشت تا خودش را از این حالت رها کند

هیچ می‌دانستی که این محبت تو دیگر دارد خفه‌ام می‌کند؟ می‌دانی چند بار موقع خواب وقتی به تو فکر می‌کردم (آخر همیشه قبل از خواب به تو فکر می‌کنم) چشم‌هایم پر از اشک شده و قلبم به درد آمده چون که... چون... خب، چون تو خیلی به من محبت داری و من نمی‌توانم این بار را از روی دوشم بردارم، نمی‌توانم این عشق تو را با هیچ چیزی جبران کنم....

هرچه برایت پیش بیاید، هر اتفاقی که بیفتد، من کنارت هستم. این را یادت باشد!

چون تو خوشبختی، دلت می‌خواهد عالم و آدم یک دفعه خوشبخت بشوند. اگر تنهایی خوش باشی، سختت است و عذاب می‌کشی.

خدا به یک عده دریا دریا نعمت داده، ولی دیگران باید با اندک بسازند.

آدم در یک منزل درست و حسابی راحت‌تر است و فکرهای شادتری به ذهنش می‌رسد!

خوشبخت می‌شویم. آخر محال که نیست، خوشبختی را که فقط در قصه و افسانه‌های توی کتاب ننوشته‌اند. ما قرار است واقعاً خوشبخت شویم....

بی‌وفایی و کینه توزی چون نیزه‌ای است که از دو سرتیز باشد و غالباً سینه شخص را زودتر از سینه دشمنش سوراخ می‌کند.

می‌گویند ارواح پیوسته بدین دنیا رفت و آمد می‌کنند. اگر اینطور است، پس همیشه با من باش. به هر شکلی که می‌خواهی در آی و مرا دیوانه کن و مگذار یک دقیقه آسوده باشم! هر کار دلت می‌خواهد بکن، ولی مرا در این جهنم وحشتناک تنها رها مکن، جایی که دیگر نمی‌توانم تو را بیابم! اوه خدایا! چه بگویم که غم و حسرت من به گفتن نمی‌آید؟ چگونه می‌توانم از این پس بدون محبوب خود زنده باشم؟ چگونه می‌توانم از این پس بدون روح و جان خود به زندگی ادامه دهم؟

آنقدر می‌کوشی تاثرات و احساسات خود را پنهان نگه داری تا آنکه از شدت فشار آه از نهادت برآید و بی‌محابا فریاد درماندگی از دل برآوری.

گاهی از اوقات ما برای اشخاصی متاثر می‌شویم که نه برای خودشان و نه برای دیگران کوچک‌ترین احساس همدردی و شفقتی ندارند.

من تو را برای آنچه بر سرم آورده‌ای می‌بخشم. من آن کسی را که موجب بر باد رفتن امیدها و آرزوهایم شده است می‌بخشم، ولی چگونه تو را به خاطر بلایی که بر سر خودت آورده‌ای عفو کنم؟