بریده‌های کتاب Azin Khosravani

میخواستم دستش را بگیرم و موهایش را نوازش کنم رویم نمیشد. میخواستم دلداری اش بدهم بلد نبودم......

آدم ها در اوقات نادری همسن خودشان میشوند.وقت های معمولی چند سال این ور و آن ورند.

درد جدایی از دوست از درد جدایی از رحم مادر بیشتر است. بچه نمیفهمد چرا از جای گرم و نرمش پرت شده بیرون اما من میفهمیدم که تنها شده ام.

زادگاه آدم خوب است به شرطی که در آن زندگی نکنی.

من تمرین کردم فقط چیزهایی رو بشنوم که مستقیما خطاب به من گفته میشه و مال منه.

بخشش اجباری نیست.درست مثل سپاسگزاری باید زمانی انجام شود که شخص عمیقا برای این کار آمادگی داشته باشد.

ما در حالی به دنیا می آییم که والدینمان دارند تماشایمان میکنند و آنچه در آینه چشمانشان میبینیم تعیین میکند که خودمان را چگونه میبینیم.

پس از مرگ فرد مورد علاقه مان یا باید این از دست دادن از لحاظ روانی پذیرفته شود و ما به این اتفاق تن دهیم یا در اثر سوگواری آسیب شناسانه از پا درخواهیم آمد که فروید آن را مالیخولیا مینامد و ما به آن افسردگی میگوییم.

اگر میخواهی قسر در بروی،هرگز کاری را نیمه کاره ول نکن.بزن به سیم آخر.تویِ آن کار زشتت سنگ تمام بگذار و مطمئن شو کارت به قدری احمقانه و مزخرف استکه کسی باورش نمیکند.

مردم برنانه ریزی میکنن و خدا میخنده....

کتابها دروغ نمیگن یا دزدی نمیکنن،میتونیم روشون حساب کنیم.

آدم ها ناشی هستن،اونها همیشه نمیدونن چیکار کنن یا چی بگن،ازشون به دل نگیر.هیچوقت نمیدونی چی توی دلشونه.