بریده‌های کتاب آیدین هجرتی

روان‌درمانی‌های اگزیستانسیال، ویکتور فرانکل: همه چیز را می‌توان از انسان گرفت بجز یک چیز: آخرین آزادی باقیمانده از آزادی‌های انسان، آزادیِ انتخاب کردن نگرش خود در هر شرایطی، آزادی انتخاب کردم راه و روش خود برای نگریستن به رویدادها.

روان‌درمانی‌های اگزیستانسیال، اضطراب اگزیستانیال، داده، Aloness & Isolation : انسان ذاتاً تنها است. ما تنها به دنیا آمده‌ایم و تنها نیز از دنیا خواهیم رفت. هرچقدر هم با دیگران صمیمی باشیم، هرگز نمی‌توانیم آنها باشیم و آنها نیز هرگز نمی‌توانند ما باشند. ما و دیگران بعضی تجربه‌های مشترک داریم امّا همیشه این خطر وجود دارد که هرگز یکدیگر را نفهمیم.

پیرمرد گفت: «بد نیست. برای مرد که درد معنی ندارد.»

امّا پیرمرد همیشه دریا را موجودی زن مانند و همچون چیزی می‌پنداشت که نعمت‌های بزرگ به انسان بخشیده یا از انسان دریغ داشته است و اگر خشونت و گناهی از او سر زده است بدان سبب است که چارهٔ دیگری نداشته است.

کاش من هم اشک داشتم و جای امنی گیر می‌آوردم و برای همهٔ غریب‌ها و غربت‌زده‌های دنیا گریه میکردم. برای همهٔ آنها که به‌تیر ناحق کشته‌شده‌اند و شبانه دزدکی بخاک‌سپرده می‌شوند.

اریکسون مشاهده کرد که بعضی از جوانان قبل از این که به احساس هویت مناسبی دست بیابند، ازدواج می‌کنند. آن‌ها امیدوارند که با ازدواج کردن خود را بیابند. امّا چنین ازدواج‌هایی به ندرت موفق خواهد بود. این زوج‌ها دیر یا زود احساس می‌کنند که در مقام همسر یا پدر و مادر، با انبوهی از تعهدات احاطه شده‌اند و به زودی از این‌که دیگران به آن‌ها فرصتی برای رشد خویشتن نمی‌دهند، لب به شکایت خواهند گشود.

اف. تیاچو: به محض آنکه اندیشه ای بر زبان جاری می‌شود به دروغی تبدیل می‌گردد.

پدر گفت: «دوست‌داشتن که عیب نیست باباجان. دوست داشتن دل آدم را روشن می‌کند. (...) »

(یوسف گفت:) «به مک ماهون گفتم: بله جانم، مردم این شهر شاعر متولد می‌شوند امّا شماها شعرشان را کشته‌اید. گفتم پهلوانهایشان را اخته کرده‌اید. حتی امکان مبارزه هم باقی نگذاشته‌اید که لااقل حماسه‌ای بگویند و رجزی بخوانند... گفتم سرزمینی ساخته‌اید خالی از قهرمان. گفتم شهر را کرده‌اید عین گورستان، پر جنب و جوش‌ترین محله‌اش محلهٔ مَردستان است.»

پیرمرد: دولت که برای من و تو کاری نمی‌کند، آن قدر باید زجر بکشیم تا بمیریم!

مهمانخانه‌دار: کاملاً همینطور است. بدبختی بزرگی است که دیگری را به‌رغم اینکه دیگر دوستمان نمی‌دارد، همچنان دوست بداریم.

کوته دراز جادهٔ دنیاست زندگی طاقت بیار مرد کز این راه بس نماند کم مانده تا به مقطع این نظم، کم میار! راه شدآمد نفست را نفس نماند رفتیم و داغ ما به دل روزگار؟ هه! رفتیم و داغ ما به دل هیچ‌کس نماند

تو شعر می‌خونی چون عضوی از نژاد بشر هستی چون نژاد بشر، سرشار از شور و عشق و احساسه! پزشکی، قانون، بانکداری، این چیزها برای حفظ و ادامه بقای زندگی لازم‌ان. امّا شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این‌ها چیزهایی‌ان که ما به خاطرش زنده‌ایم و نفس می‌کشیم!

برای ادراک کامل شعر، ابتدا باید وزن و قافیه و آرایه‌های ادبی را به‌خوبی بشناسیم. پس از آن دو پرسش پدید می‌آید: ١) منظور مطلوب در شعر تا چه میزانی، هنرمندانه بیان شده است؟ ٢) این منظور تا چه حد حائز اهمیت است؟

کیتینگ فریاد زد: «نه، نه، نه! چون ما غذای کرم‌ها خواهیم شد، پسرها! چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با این‌که باور کردنش سخته امّا یک روز هرکدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!»

البته که به نتیجه رسید. وقتی بدانی چی‌کار میکنی، همیشه به نتیجه می‌رسد.

برای اغلب مرغ‌های دریایی، سیر کردن شکم بر اشتیاق به پرواز می‌چربد. امّا برای این مرغ دریاییِ خاص، خوردن مهم نبود، بلکه به پرواز اهمیت میداد. بیش از هر چیز دیگر در دنیا. جاناتان لیوینگستون شیفته‌ی پرواز بود. بعد از مدّتی، فهمید که این طرزِ فکر باعث نمی‌شود محبوب سایرِ مرغان باشد؛ حتی پدر و مادرش..

تو برای من مظهر کس دیگری بودی، می‌دانی هیچ حقيقتی خارج از وجود خودمان نیست، در عشق این مطلب بهتر معلوم می‌شود، چون هرکسی با قوه‌ی تصور خودش کس دیگر را دوست دارد و این از قوه‌ی تصور خودش است که کیف می‌برد نه از زنی که جلو اوست و گمان می‌کند که او را دوست دارد. آن زن تصور نهانی خودمان است، یک موهوم است که با حقیقت خیلی فرق دارد.