بریده‌های کتاب Atena🌱

امام حسین در کمال صراحت فرمود: اسلام دینی است که با هیچ مومنی(حتی نفرمود امام) اجازه نمی‌دهد که در مقابل ظلم، ستم، مفاسد و گناه بی تفاوت بماند.

حسین علیه السلام نمونه عملی قیام های اسلامی است. خواستند مکتب حسین زنده بماند، خواستند حسین سالی یکبار با آن نداهای شیرین و عالی و حماسه انگیزش ظهور کند فریاد کند: .....مرگ از زندگی ننگین بهتر است.......مکتب حسینی زنده بماند، تربیت حسینی زنده بماند، پرتویی از روح حسینی در این ملت دمیده شود و بر آن بتابد. فلسفه اش خیلی روشن است.

تیرها پیک های بشارتی هستند یه بهشت. تیرها می‌بارند تا بین ما و حیات دنیا را، هرچه هست ببُرند و رشته توکل ما را محکم کنند و ما را به یقین برسانند...

خدای حکیم کسی را به ایمان آوردن مجبور نمی‌کند. همه باید فهم خود را رشد دهند تا راه را از بی راه بشناسند. باید به این ضرورت برسند که نباید از فرعون هایی چون هارون ومامون و معتصم پیروی کنند. باید این نیاز را در خود ببینند که زندگیشان بدون امام حقیقی بی معناست.

از خود پرسید آیا اینقدر که همه چنین به دنبال لباس و غذایند حقیقت برایشان پشیزی ارزش دارد؟ از این میان کسی به ابن رضا فکر میکند؟

محمد بن علی از راه دور از کارها و فکرهای پیروانش خبر دارد. این اهمیتش از آن سفر شگفت انگیز کمتر نبود. کسی که چنان توانایی های خدادادی داشت می توانست از هر خطایی معصوم باشدو همه رازها را بداند.

آنقدر شعر الحاقی در مثنوی اضافه کرده اند که خدا می‌داند. مثلا یک شعر عالی راجع به اثر محبت در مثنوی های اصلی بوده است که میگوید : از محبت تلخ ها شیرین شود. وز محبت مس ها زرین شود

بن‌هور به ابومجد: 《ایران یک جغرافیای مشخص و ایرانی بودن دیگه یک ملیت خاص نیست.از هر سه نفری که در کل منطقه خاورمیانه و شاید در کل دنیا در کنار هم میشینن و درباره چیزای مهم حرف میزنن،حداقل یک نفرشون اگر ایرانی نباشه،اما حتما وابسته به ایران هستند!》

بن‌هور به ابومجد: هر کسی ایمانِ بالا و کدورتِ حتی اندک به رهبران اسلامی داشته باشه، یک ظرفیت بزرگ محسوب میشه. اینقدر بزرگ که لازم نیست کسی را از اسرائیل و آمریکا بفرستیم تا کار خاصی بکنه. همون آدم اگه چشمش به آب بخوره، شناگر قابلی هست و کاری میکنه کارستون!

بدان که سینه تو نیز آسمان لایتناهی است با قلبی که در آن، چشمه خورشید می‌جوشد و گوش کن که چه خوش ترنمی دارد در تپیدن: حسین، حسین، حسین. نمی‌تپد، حسین حسین می‌کند.

اگرچه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نبُرَد، عشق را در راهی که می‌رود، تصدیق خواهد کرد؛ آن جا دیگر میان عقل و عشق فاصله ای نیست.

عقل می‌گوید بمان و عشق می‌گوید برو..و این هردو، عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود.

و بالاخره کوفه_ چه آهنگ ناخوشایندی دارد این نام، و چه بار سنگینی از رنج با خود می‌آورد! باری به سنگینی همه رنج هایی که علی علیه السلام از کوفیان کشید...بگذار رنج های زهرا و حسن و حسین را نیز بر آن بیفزایم؛ باری به سنگینی همه رنجی که در آیه مبارکه نهفته است: لقد خلقنا الإنسان في كبد. آه چه رنجی!

فصل انجماد رسیده و قلب ها نیز یخ زده بود. حیات قلب در گریه است و آن ((قتیل العبرات)) کشته شد تا ما بگرییم و...خورشید عشق را به دیار مرده قلب هایمان دعوت کنیم و برف ها آب شوند و فصل انجماد سپری شود.