بریده‌های کتاب امیر خوشرو

من اشتباه می‌کردم. در دانشگاه ادامه‌ی همان فشار به سوی استانداردسازی و سنجش انگیزه‌ها، مهارت‌ها، خواسته‌ها، رویاها و آینده‌های انسانی را یافتم. دیدن که دانشجویان برتر دانشگاه در رقابتی تنگاتنگ برای کسب مشاغل معمولی در شرکت‌های گرفتار میشدند که برای‌شان اهمیت چندانی هم قائل نمیشدند.

کودکان، در نظام آموزشی گرفتار شده‌اند که برای همه‌ی دانش‌آموزان و همه‌شون محیط‌ها یکسان است: فضایی خشک و بی روح نظیر زندان‌هایی تزئین شده که در آن دانش‌آموزان منفعلانه به حفظ کردن محتواهایی بی‌معنا مشغول‌اند و در بند سنجش خرده اهداف آموزشی محصور شده‌اند.

در نظام مدارس عمومی جایی برای معلم خوب نیست.

در هیچ لحظه از زمان، جهان یکپارچه در صلح به سر نبرده است.

اغلب زندگی‌ها ناصاف‌ اند. بالا و پایین دارند، دره و تپه می‌شوند، دور می‌خورند گاهی بر می‌گردند سرجای اولشان. گاهی هم بعد از اوج و فرود به نقطه‌ی مقبولی می‌رسند؛ اما گاهی زندگی بعضی‌ها طوری اوج می‌گیرد که قد ما به دیدن نقطه‌ی بالایی‌اش نمی‌رسد.

بله چیزهایی شنیدم. اگر آن پسر فضول و کنجکاو به این فک نمی‌افتاد که چرا در شیشه مربا باز نمی‌شود شاید ما سال‌های سال همینجور محصولاتمان را به بازار می‌دادیم و می‌رفت توی قفسه بقالی‌ها و آشپزخانه‌ها خاک می‌خورد و هیچکس صدایش در نمی‌آمد. درست است که کار این پسر بچه برای ما ناگوار است و می‌خواهیم سر به تنش نباشد، الهی بخورد زمین شیشه بشکند و برود توی دستش، اما به ما هشدار داد.