بریده‌های کتاب محمد امین پرنیان

دستم را گرفت و با صدای لرزان پر از حزن و دلتنگی در حالی که اشک هایم را پاک می‌کرد گفت :《فرزانه، دلم رو لرزوندی ولی ایمانمو نمی‌تونی بلرزونی!》

بی‌اختیار شد قلمش را رها گذاشت دستی ز غیب، قافیه را کربلا گذاشت یک بیت بعد واژه‌ی لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت سر را جدا گذاشت...

غافل از راز علی گرم طوافند، ولی کعبه هم سوخته از دست ترک نشناسان... باز هم فاطمه در کوچه‌ی غربت تنهاست شهر مجموعه ای از زخم فدک نشناسان...

دیر یا زود ولی می‌رسد از راه آخر... یک نفر عین علی می‌رسد از راه آخر... می‌نویسم که شب تار سحر می‌گردد یک نفر مانده از این قوم که برمی‌گردد

اهل دنیا برای فراموش کردن مشکلاتشان به شراب پناه میبرند و اهل خدا برای مست شدن به انگورهای ضریح نور نجف

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافرسیت راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش دیوان‌ حافظ۲۷۸

داروی همه درد ها خداست! داروی همه درد ها خداست.

خداوند سراپا نور است و از او جز رحمت و خوبی سر نمی زند؛ خوف ما در حقیقت از این است که مبادا خداوند متعال دست ما را رها کند.

«بر در بهشت مکتوب شده است لا اله الا الله، محمد رسول الله، علی اخو رسول الله قبل ان تخلق السماوات والارض؛ علی برادر پیام آور کردگار بوده است، پیش آنکه زمین و آسمانی خلق شود.»