بریده‌های کتاب Amen gh

تنها بودن، از جهان بیرون بودن ، تنها با ترس خود عمق تنهایی مطلق را لمس کردن!

آنچه مرا نکشد قوی ترم می سازد!

آدم هرچه هم دچار شک شود و ساخته ها را ویران کند و بکوشد که قید همه چیز را بزند باز، چه بخواهد چه نخواهد، چیز ثابتی هست، چیزی که هیچ شکی نمی تواند آن را متزلزل کند...

همیشه به خودم دروغ می گویم. اگر با خودم صادق بودم دیگر نمی توانستم امیدوار باشم.

خواه شما مقصر باشید یا نباشید، خواه مسئول اعمالتان باشید یا نباشید، به هر حال، بدی واقع شده است، هر روز واقع می شود، باز هم واقع خواهد شد_و این نباید ادامه پیدا کند... . . . . دوست دارید این حرف و به چه کسی بزنید؟

به شما می گویم که در آسمان برای یک گناهکار که توبه کند بیشتر شادی هست تا برای نودونه بیگناه که نیاز به تو به ندارند.

زیاد فلسفه نبافید، خود را مستقیماً بی هیچ تفکر به اختیار زندگی بگذارید و نگران نباشید. زندگی شما را به ساحل میرساند و به روی پای خودتان قرار می دهد. به کدام ساحل چه میدانم؟ فقط اعتقاد دارم که هنوز باید زیاد زندگی کنید.

سونیا، دانستم که اگر منتظر شوم تا همه عاقل شوند خیلی وقت لازم است.... بعد نیز دانستم که چنین چیزی هرگز نخواهد شد مردم تغییر نخواهند کرد و کسی آنها را تغییر نخواهد داد و نمی ارزد که انسان سعی بیهوده کند! بله، همین طور است این قانون آنهاست... قانون است سونیا!

راسکلنیکف در ضمن که پیش میرفت با خود اندیشید در کجا کجا خوانده بودم که محکوم به مرگی یک ساعت پیش از مرگ میگوید یا می اندیشد که اگر مجبور میشد در بلندی یا بر فراز صخره ای زندگی کند که آنقدر باریک باشد که فقط دو پایش به روی آن جا بگیرد و در اطرافش پرتگاهها، اقیانوس و سیاهی ابدی، تنهایی ابدی و توفان ابدی باشد و به این وضع ناگزیر باشد در آن یک ذرع فضا تمام عمر هزار سال برای ابد بایستد؛ باز هم ترجیح میداد زنده بماند تا اینکه فوراً بمیرد فقط ،زیستن ، زیستن و زیستن - هر طور که باشد. اما زنده ماندن و زیستن عجب حقیقتی خداوندا چه حقیقتی چه پست است انسان پس از لحظه ای افزود اما آن کسی هم که او را به این سبب پست میخواند خودش هم پست است.

اما بیچارگی آقاجان، بیچارگی، عیب است. با نداشتن پول شما هنوز میتوانید شرافت و احساسات باطنی خویش را حفظ کنید و حال آنکه در بیچارگی هرگز هیچ کس نمی تواند چنین کند...

مگر نه این که « از پا افتادن» یعنی «مردن»؟ و بعد این روی پا ایستادن فقط روی پای بدن نیست، روی پای کار خود ایستادن هم هست، و روی پای اراده ی خود

عشق شریف- هرچند نه امید بخش- آن است که حتی ترس از افشاندن بذر بیزاری در دل دلدار نیز نتواند آن را از پیکار با خطاهای خویش یا لغزش‌های او باز دارد.

گل وجود آدمی خاک فقر است که با اشک آمیخته اند و در کوره رنج پخته اند. زینب کبری گنجینه دار عالم رنج است. او را این چنین بشناس او محمل گران بارترین رنج هایی است که در این مبارکه نهفته لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ في كبد. او وارث بیت الاحزان فاطمه است و بیت الاحزان قبله رنج آدمی است.

تاریخ امانت دار فریاد «هل من ناصر» حسین است و فطرت گنجینه دار آن... و از آن پس کدام دلی است که با یاد او نتپد؟ مردگان را رها کن سخن از زندگان عشق میگویم...

اسلام لباسی نیست که با پیکر جاهلیت جفت بیاید اما اینجا دنیاست و بادیه وهم میان ظاهر و باطن فاصله انداخته است. شیطان جاهلان متنشک را با نماز می فریبد

جاهلیت ریشه در درون دارد و اگر آن مشرک بت پرست که در درون آدمی است ایمان نیاورد چه سود که بر زبان لا اله الا الله براند؟

عشق نباید التماس کند عشق نباید تمنا کند. عشق باید قدرت لازم را برای یافتن راه خود و رسیدن به اطمینان داشته باشد. آنوقت دیگر نیازی به جذب شدن ندارد بلکه خود مجذوب میکند

روح زندگی ساده اجتماعی بسیار زیبا است. اما این چیزی نیست که اکنون در همه جا در حال شکفتگی و رشد باشد. روح اجتماعی واقعی از طریق یاری و كمك جداگانه هر يك از افراد جامعه ایجاد میشود و سپس بعد از مدتی شکل دنیا را تغییر میدهد. در حال حاضر تنها مظهر روح اجتماعی، غریزه حیوانی فعال است. انسانها به آغوش یکدیگر میروند زیرا از یکدیگر می ترسند. اشرف مخلوقات از خودش میترسد. آنها با یکدیگر متشکل میشوند تا در انتها از خودشان در مقابل خودشان دفاع کنند چرا؟ زیرا انسان زمانی که با خودش هماهنگ نشده است میترسد و قادر به شناخت خود نمی باشد. آنها اجتماعاتی تشکیل می دهند، زیرا هر کدام از عوامل ناشناخته ای در درون خود میترسند.