بریده‌ای از کتاب جنایت و مکافات اثر فیودور داستایفسکی

راسکلنیکف در ضمن که پیش میرفت با خود اندیشید در کجا کجا خوانده بودم که محکوم به مرگی یک ساعت پیش از مرگ میگوید یا می اندیشد که اگر مجبور میشد در بلندی یا بر فراز صخره ای زندگی کند که آنقدر باریک باشد که فقط دو پایش به روی آن جا بگیرد و در اطرافش پرتگاهها، اقیانوس و سیاهی ابدی، تنهایی ابدی و توفان ابدی باشد و به این وضع ناگزیر باشد در آن یک ذرع فضا تمام عمر هزار سال برای ابد بایستد؛ باز هم ترجیح میداد زنده بماند تا اینکه فوراً بمیرد فقط ،زیستن ، زیستن و زیستن - هر طور که باشد. اما زنده ماندن و زیستن عجب حقیقتی خداوندا چه حقیقتی چه پست است انسان پس از لحظه ای افزود اما آن کسی هم که او را به این سبب پست میخواند خودش هم پست است.