بریده‌های کتاب ABA

تمام آن موهباتی که بر من ارزانی شده _ثروت ،جایگاه اجتماعی_ آنها را به جایی فرستاده ام که تنها تقدیر می تواند آنها را بی اینکه باعث ناخرسندیم شود، بازگرداند.دره عمیقی بین آنها و خودم ایجاد کرده ام،نتیجه آن است که تقدیر تنها می تواند آنها را با خود ببرد نه آن که مرا از هم بدرد.

اگر در اوج آمادگی ذهنی برای گذر از حصار باریک ضعف انسانی قرار داشته و بتوانیم در دوره های متمادی زمان سیر کنیم؛ آن گاه از هیچ عصر و دوره ای محروم نیستیم بلکه به تمامی آنها دسترسی داریم. می توانیم با سقراط مباحثه کنیم .تردیدهایمان را برای اقلیدس بیان کنیم . راحتی و آسودگی را به همراه اپیکوریان رواج دهیم و در کنار رواقیون بر طبیعت انسانی فائق آییم و با کلبیون پا را از محدوده حال فراتر نهیم. از آن جایی که طبیعت به ما این اجازه را می دهد که با هر عصر و دوره ای همراه شویم چرا نباید از این افسون مختصر و فانی زمان نگذریم و تمام گذشته که نامحدود و فناناپذیر است را به خودمان ارزانی نداریم و با مردانی بهتر از خودمان همنشین نشویم؟

نباید تصور کنید که شخصی به این دلیل که موهایی سفید و پوستی چروکیده دارد؛ زندگی طولانی داشته ؛ او زمانی طولانی زندگانی نکرده؛ بلکه صرفا مدتی طولانی وجود داشته.

در آنچه می ترسید چون موجودات فانی و در آنچه تمایل دارید چون موجودات باقی عمل می کنید. می شنویم که انسانهای بسیاری می گویند هنگامی که به پنجاه سالگی برسم به آسودگی دست خواهم یافت؛ زمانی که به شصت سالگی برسم دست از فعالیتهای اجتماعی خواهم شست و چه تضمینی وجود دارد که شما به چنان عمر درازی دست یازید؟ چه کسی اذن آن را داده که شما تا آن جا که تمایل دارید عمرتان را تنظیم کنید؟ آیا شرم نمی کنید که تنها باقی مانده زندگانی تان را برای خویشتن خود نگاه میدارید و تنها زمانی را به تعقل و تعمق اختصاص میدهید که از کار فارغ میشوید؟ چقدر دیر است که زندگانی واقعی خویش را هنگامی آغاز کنید که به پایان رسیده است. چقدر غفلت از مرگمان و به تاخیر انداختن برنامه های معقول برای سنین پنجاه و شصت ابلهانه است، فرض آغاز زندگی از نقطه ای که اندک کسانی به آن دست یافته اند.

آدمیان هیچ گاه به دیگری اجازه نمیدهند که اموالشان را به تصرف در آورند و اگر کوچکترین معارضی در این خصوص مشاهده نمایند با سلاح و بی سلاح به فرد متخاصم حمله ور خواهند شد؛ اما به دیگران اجازه میدهند که به حیات ایشان تجاوز کنند زیرا آنها گاه خود دیگری ای را دعوت میکنند تا زندگانی شان را از آنها دریغ دارد.

ما در قِسم اندکی از حیات؛زندگی می‌کنیم.

آنکه از نفرت روی بر می تابد؛ فرمانروایی نمی داند. تخت شاهان پایه بر ترس دارد.

وفاداری؛ فرصت خیانتکاران است.

هر ملتی باید صلح را دوست بدارد؛ اما باروتش را هم خشک نگاه دارد.

دولت ها نه بر بنیادآرمانها؛ بلکه بر طبیعت انسانها ساخته می شوند.

انسان فرزانه حتی اگر شکنجه شود باز سعادتمند است؛ با این حال ؛ تحت چنان شرایطی بی شک می نالد و فریاد می زند.

معمولا حقیقت از کاخها بیرون نمی آید...

اگر در گوئاروس هستی خیال زندگی در رم و وضع ساکنانش، یا لذاتی که بازگشت به آنجا به ارمغان می آورد را در سر نپروران تنها به این بنگر که اهل گوئاروس چگونه میتواند شجاعانه زندگی کند.

چه ایرادی دارد اگر همچنان که فرزندت را می بوسی زیر لب بگویی:(( فردا جان خواهی داد)) یا اگر با دوستی هستی بگویی:(( فردا یکی از ما دوتن خواهیم رفت و دیگر هرگز یکدیگر را نخواهیم دید))؟