نباید تصور کنید که شخصی به این دلیل که موهایی سفید و پوستی چروکیده دارد؛ زندگی طولانی داشته ؛ او زمانی طولانی زندگانی نکرده؛ بلکه صرفا مدتی طولانی وجود داشته.

آدمیان هیچ گاه به دیگری اجازه نمیدهند که اموالشان را به تصرف در آورند و اگر کوچکترین معارضی در این خصوص مشاهده نمایند با سلاح و بی سلاح به فرد متخاصم حمله ور خواهند شد؛ اما به دیگران اجازه میدهند که به حیات ایشان تجاوز کنند زیرا آنها گاه خود دیگری ای را دعوت میکنند تا زندگانی شان را از آنها دریغ دارد.

ما در قِسم اندکی از حیات؛زندگی می‌کنیم.

در آنچه می ترسید چون موجودات فانی و در آنچه تمایل دارید چون موجودات باقی عمل می کنید. می شنویم که انسانهای بسیاری می گویند هنگامی که به پنجاه سالگی برسم به آسودگی دست خواهم یافت؛ زمانی که به شصت سالگی برسم دست از فعالیتهای اجتماعی خواهم شست و چه تضمینی وجود دارد که شما به چنان عمر درازی دست یازید؟ چه کسی اذن آن را داده که شما تا آن جا که تمایل دارید عمرتان را تنظیم کنید؟ آیا شرم نمی کنید که تنها باقی مانده زندگانی تان را برای خویشتن خود نگاه میدارید و تنها زمانی را به تعقل و تعمق اختصاص میدهید که از کار فارغ میشوید؟ چقدر دیر است که زندگانی واقعی خویش را هنگامی آغاز کنید که به پایان رسیده است. چقدر غفلت از مرگمان و به تاخیر انداختن برنامه های معقول برای سنین پنجاه و شصت ابلهانه است، فرض آغاز زندگی از نقطه ای که اندک کسانی به آن دست یافته اند.