بریده‌های کتاب آترینا ضیائی

مرگ هم آرامش خوبیست می فهمم... ولی این که تا کی بر صف این انتظارم خوب نیست

تورا گم میکنم هر روز و پیدا میکنم هر شب و صبحِ خواب ها را با تو زیبا میکنم هر شب تبی این کاه را چون کوه سنگین میکند آنگاه چه آتشها که در این کوه برپا میکنم هر شب تماشایی ست پیچ و تاب آتش ها.... خوشا برمن که پیچ و تاب آتش را تماشا میکنم هر شب مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست چگونه با جنون خود مدارا میکنم هر شب چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو که این یخ کرده را از بی کسی(( ها))میکنم هر شب تمام سایه ها را میکشم بر روزن مهتاب حضورم را به چشم شهر حاشا میکنم هر شب دلم فریاد میخواهد ولی در انزوای خویش چه بی آزار با دیوار نجوا میکنم هر شب کجا دنبال مفهومی برای عشق میگردی؟ که من این واژه را تا صبح معنا میکنم هر شب

تواز اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت اگرچه سِحرِ صوتَت جذبه ی داوود باخود داشت

هی مترسک ! کلاه را بردار ما کلاغان دگر عقاب شدیم

جسمم غزل است اما روحم همه نیمایی است

تورا چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

لبت ((نه))گوید وپیداست می گوید دلت ((آری)) که با من دشمنی _یعنی که خیلی دوستم داری_

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافی ست تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست قانعم بیش تر از این چه بخواهم از تو گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست آسمانی تو در آن گستره خورشیدی کن من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه برگی از باغچه شعر بچینم کافی ست فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز که همین شوق مرا خوب ترینم! کافی ست

کسی که از خدا نمی ترسد ،هر کاری می کند!

-عشق این طوری است . چشم آدم را از دیدن عیب های معشوق،کور می کند وخوبی هایش را هزار برابر جلوه می دهد