بریده‌های کتاب راضیه.الف

این را عرض کنم در کشتی عثمانلو که در شط بغداد راه میرفتیم آب شیرین بود تا بصره از بصره هم تا چندی شیرین است حالا داخل آب شور شدیم. آب شیرین از دور دیده میشود رنگش با آب دریا فرق دارد بیننده گمان میکند آب میل ندارد داخل دریا شود، کنار ایستاده. اما این آب شور است بلکه زهر است. به طوری تلخ و شور و بدمزه است که اگر بر سر زبان بزنند زخم می کند.

در این آفتاب گرم آیا «شنیدن کی بود مانند دیدن». قطعه ای از جهنم است از گرما. امیدوارم ارحم الراحمين رحم کند این حاجی ها دیگر آفتاب محشر نبینند که در راه خدا این قسم سربازی میکنند.

من همچنین شنیده ام که زاغ ها گاهی اشتباهاً ته سیگارهای روشن را به لانه هایشان میبرند و به همین راحتی آتشی به پا کرده و ساختمانی که در رویش لانه ساخته اند را با خاک یکسان میکنند:)

روش قدیمی ای که برای برخورد با خوابهای بد وجود دارد این است که این خوابها را سر کاسه توالت بلند بلند تعریف کنید و بعد آب شویه را بکشید تا آب آنها را با خود ببرد:)

کسی که رنج میکشد دسترسی ویژه ای به خداوند دارد، مثلا، از یک در فرعی به او می رسد و برای همین، مورد عنایت خداوند قرار می گیرد، زیرا در این حالت به درجه ای از دریافت حقیقت می رسد که اگر درد و رنج نمی کشید، درک کردن آن برایش دشوار می بود.پس در نتیجه، در واقع آن کسی که سالم و سلامت است، در رنج و عذاب قرار دارد، هر چند ممکن است این گفته عجیب به نظر برسد.

گفت:«شوهرم دو سه سال پیش در ده صیغه کرده، هنوز هم می گویند هست» تعجب کردم از غیرت زن ها، با وجود هفتاد سال عمر چه ضرر دارد اگر شوهر آدم صیغه کند.

در این حالت دیدم جوانی روبه روی کجاوه من رسید، چشم ها حلقه زده، رنگ سیاه، لبها خشک. ابدا قوه تکلم ندارد. گفتم کیست؟ گفتند عقب شتر گمشده میگردد. آنچه کردم اهل قافله اگرچه همه زوار خدا مانند، آبش ندادند. از ترس راه دور لابد. مشک خودم که میان کجاوه داشتم به او دادم. حمد خدا را نمود. از او گذشتیم.

باشکوه چیست؟ چیزی که درکش نکنیم. سعادت چیست؟ آنچه ما نتوانیم به دست بیاوریم.

من مغرور نیستم، ولی خوشبختم. و تصور میکنم که خوشبختی بیشتر از غرور انسان را نابینا میکند.

انسان هیچ وقت با کسانی که او را رهین منت خود کرده اند بی حساب نیست، چون وقتی هم پولی به آنها مدیون نباشد، سپاسگزاری را مدیون است

لب ها به نوعی حرف میزنند و دل ها به نوعی دیگر می اندیشند.

وقتی شخصی عمر خود را می خواهد بیمه کند شباهت به کسی دارد که می خواهد وصیت نامه خود را بنویسد. در هر دو حال فکر مردن از اندیشه آدمی می گذرد.