بریده‌های کتاب راضیه.الف

(ای فرزندِ آدم) می خواهی عزت بیابی؟ صبر پیشه کن می خواهی برتر باشی؟ فروتن باش می خواهی افزون داشته باشی؟ شکر کن

[ای فرزندِ آدم] من تو را آفریده ام و می شناسمت؛ گاه خیر و صلاح تو در سلامت و ثروت است؛ پس تو را بدانها می آزمایم و گاه خیر و صلاح تو در بیماری و فقر است؛ پس تو را بدانها مبتلا میکنم.

به کوچکی گناه نگاه نکن؛ ببین چه کسی را معصیت کرده ای! و به اندکی رزق منگر؛ ببین از جانب چه کسی رسیده است!

ای فرزندِ آدم از این همه دانسته ها به کدام عمل میکنی که در پی ندانسته هایی؟ از این همه آموخته هایت کدام را به کار بسته ای که حالا دنبال یادگرفتن چیزهای تازه ای؟

ای فرزندِ آدم بدانچه مردمان را بخشیده ام، رشک مبر و به آنچه دیگران دارند، چشم مدوز تو از رمز و راز پنهان اراده ام بی خبری مباد چنین شود که گویی از تقسیم من میان بندگانم خشنود نیستی! و بر حکمت و تدبیر من در کار آدمیان خرده میگیری!

ای فرزندِ آدم بندگی کن؛ هر چه به من نیازمندی و گناه کن؛ هر چه بر آتش شکیبایی.

[ای فرزندِ آدم] آنان که روی از درگاه من برگردانده اند؛ اگر می دانستند چقدر دلم برایشان تنگ شده است... اگر می دانستند؛ بند بند وجودشان به شوق من از هم می گسست و پاره های جانشان به اشتیاق از هم می گسیخت و دل و قلبشان از خوشی آب می شد اگر می دانستند...

ای فرزندِ آدم دل تو حرم من است، چگونه در حرم من بیگانه را راه می دهی؟ جان تو منزلگاه عشق من است، چگونه در این منزلگاه، محبت دیگران را پذیرایی می کنی؟

[ای فرزندِ آدم] اگر چشم تو می دید آنچه برای اولیای خود آماده کرده ام، قلب تو آب می شد و جان تو به شوق از قالب تن به در می رفت. اینها پاداش دلی است که تنها به من گره خورده و فقط مرا در خود جای داده.

چه مسلمان باشم، چه مسیحی چه زرتشتی، چه کلیمی همین که انسان باشم همین که فرزندِ آدم باشم کافی است تا در آرام ترین خلوت تنهایی ام صدایی آسمانی نجوا کند با من: ای فرزندِ آدم....

و آن پرنده کوچک که رویای من و تو بود در دهانش برگی گذاشته اند تا سکوت کند‌.

فراموش کن مسلسل را مرگ را و به ماجرای زنبوری بیندیش که در میانه میدان مین به جستجوی شاخه گلی است.

شمارش معکوسِ روز مرگ من آغاز شد درست لحظه تولدم

امروزم از دست رفت چون هر روز نیمی در اندیشه دیروز نیمی در اندیشه فردا