بریده‌ای از کتاب کتاب تنهایی اثر محمدرضا زائری

[ای فرزندِ آدم] آنان که روی از درگاه من برگردانده اند؛ اگر می دانستند چقدر دلم برایشان تنگ شده است... اگر می دانستند؛ بند بند وجودشان به شوق من از هم می گسست و پاره های جانشان به اشتیاق از هم می گسیخت و دل و قلبشان از خوشی آب می شد اگر می دانستند...