بریده‌ای از کتاب کتاب تنهایی اثر محمدرضا زائری

[ای فرزندِ آدم] اگر چشم تو می دید آنچه برای اولیای خود آماده کرده ام، قلب تو آب می شد و جان تو به شوق از قالب تن به در می رفت. اینها پاداش دلی است که تنها به من گره خورده و فقط مرا در خود جای داده.