بریده‌های کتاب آسمان احمدی

سرانجام روزی پیشامدی ما را از خواب غفلت بیدار می‌کند و ما قدم به خیابان میگذاریم تا با ذهن و جانی بیدار و سرزنده و تازه نفس در آن تاخت‌و‌تاز کنیم

آری، گاه چنین چیزی رخ می‌دهد. قلب به خوابی عمیق و طولانی فرو می‌رود. تیک تاک می‌کند، اما جز این با قلب مردگان فرقی ندارد.

خطای تو همین بود. تو می‌جنگیدی تا زنده بمونی..... من می‌جنگیدم که ببرم... توی تاریخ اسم افرادی بیشتر می‌درخشه که قدم اول رو برداشتن، نه اون‌هایی که دنبال ثبات بودن

ما، بعضی وقت‌ها روح داریم؛ کسی نیست که بتواند آن را بی‌وقفه داشته باشد.

بدون ما ، رویاها نمی‌توانند وجود داشته باشند.

اعتقاد داشتن به خدایان کار سختی بود. فقط وقتی از ته دل ایمان می‌آوردند که یکی از آن‌ها مستقیما در چشم‌هایشان زل می‌زد.

وقتی سعی می‌کنیم در برابر مسئله‌ای دردناک مقاومت کنیم، اغلب همان دردی را که میخواهیم از آن بپرهیزیم، طولانی تر می‌کنیم. این کار نسخه‌ای برای ادامه‌ی رنج است.

یک کتاب به خودی خود یک لحظهْ زیبایی شناختی نیست، بلکه شیٔی مادی در میان اشیا متعدد است. لحظهٔ زیبایی‌شناختی فقط وقتی که کتاب نوشته یا خوانده می‌شود، اتفاق می‌افتد.

بخشایش کار کس دیگری است و فقط خود من می‌توانم خودم را نجات دهم.

انسان‌ها خداحافظی را ابداع کردند، زیرا به نوعی، خودشان را فناناپذیر می‌دانستند، حتی وقتی خودشان را وجودی آرزوی و زودگذر می‌دیدند.

وقتی جسم می‌میرد ، روح می‌تواند پرواز کند و بگریزد.

تقدیر گرایشی به تکرار‌ها، نسخهٔ بدل‌ها و قرینه‌ها دارد.

آغاز ادبیات اسطوره است، و همین‌طور هم پایان آن.

این حقیقتی است و می‌بینید که آدم‌ها بدون این که مطالعه کنند، چه نظرهای اشتباهی می‌دهند.

چیزی احمقانه تر از این هست که باری را که می‌توانی روی زمین بگذاری بر دوش بکشی یا در ترس و وحشت زندگی کنی و همواره به آن بچسبی یا ماری را نوازش کنی که تو را می‌بلعد تا قلبت را نیز بخورد؟