بریده‌های کتاب زَهْــــراٰ نوروزی

انسان بخاطر هر کس تغییر کند؛ نهایتا از او دورتر می‌شود.

تا خدا چه قسمت کرده باشد، که هر چه خدا قسمت کند خوش است.

تنها راه رسیدن در یک کلمه خلاصه می‌شود؛"اطاعت و تسلیم"

این خود ما هستیم که با سکوت، لبخند،حرف زدن یا نزدن، مشخص می‌کنیم آدم ها می‌توانند تا چه اندازه به ما نزدیک شوند.

ولی شعار من می‌گوید مهم ترین سرمایه خود تویی، خدای توست، خدایی که در حال تربیت توست.

از یک جایی به بعد این شعار رزمنده های دوران جنگ برایم خیلی جدی شد، "ما مأمور به انجام وظیفه‌ایم، نه مأمور به نتیجه"

این ترس رو همه ما آدما وقتی می‌خواهیم به کسی کمک کنیم داریم.این ترس رو شیطون میندازه تو دلمون، وگرنه خدا خودش گفته اگه صدقه بدیم ده برابرشو بهمون برمی‌گردونه...

زیر لب خواندم " وطن، روز را آغاز کن‌.محبوب من آواز روز را دوست دارد."

اگر بی مراقبت مشغول به ذکر و فکر بشود، بی فایده خواهد بود،اگر چه حال هم بیاورد؛ چرا که آن حال دوام پیدا نخواهد کرد. گول حالی را که ذکر بیاورد، بی مراقبه نباید خورد