بریده‌های کتاب زَهْــــراٰ

جریان روشن فکری به خوبی می‌داند"ایران یعنی شیعه، شیعه یعنی ایران" و همین اجماع نانوشته است که ایشان را مجاب می‌کند تا غالبا پشت سر یک مرجع تقلید شیعه، یعنی امام، بایستند.تنها راه برای حفظ تمامیت ارضی کشور همین است.

امام کسی است که چیزها را از نظم کهنه و کهن خود خارج می‌کند و همه را به مداری جدید می‌اندازد.امام یعنی همین امکان.

در قرون گذشته، هیچ گاه حکومت دینی در ایران محقق نشده، اما روحانیون همواره نگهبان نهایی روحِ ایرانی بوده‌اند؛ روحی که ظاهرا به کندی برانگیخته می‌شود، اما وقتی به جوش و خروش و حرکت درآمد، دیگر هیچ قدرتی سد راه آن نیست.

شگرف ترین بُعد انقلاب ایران را در وجود امام خمینی باید جست.

در جریان مبارزه، هرگاه ناگزیر به انتخاب مرگ باشید، پس، مرگ باعزت یعنی همان شهادت را انتخاب کنید تا با خون خود ریشه های شجره طیبه دین را آبیاری کرده باشید.

ایران آماده پرواز است؛ مهیای یک جهش بلند، پریدن و درنوردیدن مرزها.شاه با آن همه قپه‌ها، واکسیل ها و جبروت چشم نوازش توان همراه شدن با ملت را ندارد.تنها "امام" است که می‌تواند مردم را رهبری کند.پس، مردم همچون مرغان داستان عرفانی عطار در وجود این سیمرغ افسانه‌ای مسخ شده‌اند و هر لحظه انتظار ورود او را می‌کشند؛ اینک عطش انتظار، عطش ظهور.

روحانیت شیعه مستقل است، مستقل، اتکا به هیچ جا ندارد.

ما با اسرائیل و بهایی ها نظر مخالف داریم و تا روزی که مسئولین امر دست از حمایت این دو طبقه برندارند، ما به مخالفت با آن ها ادامه می‌دهیم.

من تا‌کنون به کشف این راز موفق نشده‌ام که چه ارتباطی بین دانشگاه های کشور و بی‌ اعتقاد شدن جوانان به مبانی دینی وجود دارد. امروز، ما شاهدیم که اکثر جوانانی که از آموزشگاه های دولتی فارغ‌التحصیل می‌گردند و جذب اجتماع و خدمت می‌شوند اغلب به احکام اسلام و معتقدات مذهبی پای بندی و علاقه کافی نشان نمی‌دهند.

با ممنوعیت مجالس عزا و روضه خوانی در اسفند ۱۳۱۶، آخرین سنگر روحانیت هم به دست حکومت تسخیر می‌شود.

من به ایشان عرض کردم که بله، این ها می‌خواهند خوب ها را از بدها جدا کنند که خوب ها را از بین ببرند، نه بد ها را. و همینطور هم شد.ابتدا، برای این معنا آمدند و چه تلخی ها بر ما ها گذشت.

بالاخره نتیجه گرفتیم آدم باید به یک جایی متکی باشد تا جرئتش زیاد شود.

رهبران اسرائیل قاطعانه حکم میکردند که در مسیر کشتن یک شخص معین، به خطر انداختن جان غیرنظامی های بی‌گناه که شاید اتفاقی در خط آتش حضور داشته باشند، هم اخلاقی است و هم قانونی. طبق اعتقاد آنها، صدمه زدن به این مردم بی‌گناه، "شرِ ناگزیر" بود.

از بین تمامی ابزارهایی که کشور های دموکرات برای حفظ امنیت خود استفاده می‌کنند، هیچ کدام اضطراب‌آفرین تر و بحث برانگیزتر از "کشتن راننده" یا همان ترور و قتل، نیست.

سجده ی بی‌فراز یعنی افتادن و دیگر برنخاستن؛ یعنی مرگ!

دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است، که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که ساکن است، مورد احترام است؛ تا ساکت است، مورد تعظیم و تبجیل است؛ اما همین که به راه افتاد و یک قدم برداشت، نه تنها کسی کمکش نمیکند، بلکه سنگ است که به طرف او پرتاب میشود.این نشانه ی یک جامعه مرده است؛ ولی یک جامعه ی زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که متکلم هستند، نه ساکت؛ متحرکند نه ساکن، با خبرترند نه بی‌خبرتر.

بر خلاف بعضی ها که موتور انقلابی‌شان را تا بهمن ۵۷ کوک کردند، بعد از پیروزی انقلاب، خیال کردند به مقصد رسیده‌اند.نشستند سر سفره و خیلی زود فربه و سنگین شدند.دیگر نتوانستند حرکت کنند، چه رسد به پرواز! انقلاب، پرواز کرد و آنها جا ماندند!

از لفظ تبعید پیدا است؛ این حرکت، افق بعیدی پیش رو دارد. بعید، دست نایافتنی است، امّا برای کسی که در مبدأ مانده، نه برای کسی که رو به سوی مقصد دارد و در نوک کاروانِ حرکت، واقع است؛ نه برای کسی که حمله دار است و همواره بعید ها را قریب میکند.

وقتی حالات روحی‌ام را با موضوع تحقیقم پیوند میزنم، به خود میگویم وقتی پدر یک طفل بودن، این همه سخت است، پدر امت بودن، چگونه است؟!

مردم نیاز به بیداری داشتند.بیداری را نمیشد خواب کرد.جنس بیداری از فریاد است.سکوتِ بیداری سر و صدا است.