بریده‌ای از کتاب آقای ایرانشهر؛ سفرنامه ی یک تبعید اثر رحیم مخدومی

دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است، که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که ساکن است، مورد احترام است؛ تا ساکت است، مورد تعظیم و تبجیل است؛ اما همین که به راه افتاد و یک قدم برداشت، نه تنها کسی کمکش نمیکند، بلکه سنگ است که به طرف او پرتاب میشود.این نشانه ی یک جامعه مرده است؛ ولی یک جامعه ی زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که متکلم هستند، نه ساکت؛ متحرکند نه ساکن، با خبرترند نه بی‌خبرتر.