بریده‌های کتاب Zahra Sarmadi

اگر همیشه به دنبال معنای زندگی بگردی ، هرگز زندگی نمی کنی.

معشوق من انسان ساده‌ایست انسان ساده ای که من او را در سرزمین شوم عجایب چون آخرین نشانه‌ی یک مذهب شگفت در لابلای بوته پستان هایم پنهان نموده ام

افسون ، ما خوشبخت و آرمیم افسون ، ما دلتنگ و خاموشیم خوشبخت ، زیرا دوست میداریم دلتنگ ، زیرا عشق نفرینیست

تا صبح زیر پنجره‌ی کوه آهنین بیدار می‌نشینم و می‌کاوم آسمان در راه های گمشده، لب های بی سرود ای شعر ناسروده! کجا گیرمت نشان؟

یک مرد همیشه با توازنی که بین احتیاجات جسمانی و خواست های روحیش ایجاد می کند ،خود را مورد قضاوت قرار می دهد

بر تو چون ساحل آغوش گشودم بر دلم بود که دلدار تو باشم وای بر من که ندانستم از اول روزی آید که دل آزاد تو باشم

یک باره رفت آن همه سرمستی یک باره مرد آن همه شادابی می سوزم _ای کجایی کز بوسه بر کامِ تشنه ام‌ بزنی آبی؟

اگر به سویت این چنین دویده ام به عشق عاشقم نه بر وصال تو به ظلمت شبان بی‌فروغ من خیال عشق خوشتر از خیال عشق تو

.ترس از عشق همان ترس از زندگی است و کسی که از زندگی بترسد مرده ای بیش نیست

اگر من با یقین به تباه کردن نعمت هایی که به من داده شده بود از دنیا بروم و هیچ راهی برای اصلاح این حال نباشد ، آن وقت چه؟

راستش هيچ‌وقت حرف زيادی ندارم كه بزنم برای همين ساكت می‌مانم.